Sexy time - De hufterige barman #3: 'Ik wil deze man zoals ik hem altijd al heb gewild'

De tijd staat stil. Ik heb geen idee hoelang we tegenover elkaar blijven staren, ieder duidelijk afwachtend wat de ander zal doen. Niemand van ons durft een eerste stap te zetten. Lafaards zijn we, en niks anders. En ook al wil ik absoluut niks doen waar Freek door overstuur kan raken, ergens irriteert het mij dat Stijn de kracht heeft om mij te weerstaan.

'Beetje ongemakkelijk dit he.'

Ik verbreek de stilte, duw zijn arm opzij en spring van het blok af. Mijn kleding strijk ik glad en ik voel de valsheid binnenin me op het moment dat ik, expres langzaam, mijn handen over mijn heupen laat glijden.

'Je bent geen steek veranderd Eef.'

'Dag Stijn.'

Ik loop de keuken uit en voel de tranen in mijn ogen prikken. Waarom doet het weerzien mij nog zoveel? Hier had ik duidelijk niet op gerekend en ik zoek in de menigte naar het vrolijke gezicht Freek, die me vast en zeker zo meteen in zijn armen zal nemen en zal zeggen dat alles weer goed komt.

'Zoek je die jongen waar je mee was?'

Ik knik naar de ongeïnteresseerde barvrouw, die blijkbaar wel de moeite had genomen om Freek en mij bij binnenkomst te scannen.

'Hij is naar buiten met Laura.'

'Laura?'

'Mijn collega.'

Ze zit alweer onderuitgezakt op een kruk naar haar mobiel te staren, tevreden over de rol die ze zonet heeft gespeeld.

Ik loop naar buiten en zie ze staan. Freek staat gezellig en vol bravoure met het kind te kletsen en het is overduidelijk aan haar lichaamstaal te zien dat ze erg gecharmeerd is van mijn vriend. Dat heb ik altijd aantrekkelijk gevonden aan Freek, dat 'ie zo sociaal is en met iedereen kan kletsen, maar vandaag staat het me ineens tegen.

'Hey, Eef, waar was jij nou?’

'Ik, ik zag een bekende. Sorry, maar ik ben er weer.'

'Een bekende? Je ziet helemaal wit. Weet je zeker dat het geen spook was?'

Ze vouwen allebei dubbel van het lachen en alle twijfels die ik ooit had over Freek stapelen zich op in een rijtje, waar geen einde aan lijkt te komen. Ben ik wel blij met hem? Ben ik wel blij met ons huis buiten de stad? Wil ik wel kinderen met hem? Voor altijd samen? Verbonden? Seks met alleen Freek? Zijn lach? Zijn lul?

'Ik ben iets vergeten, sorry, zo terug', is het enige dat ik uitspreek op het moment dat ik ze samen weer achterlaat.

Ik ben niet weggegaan omdat ik niet meer van je hield.'

Ik sta in de deuropening van de keuken en schreeuw het uit.

'Jij, jij hebt seks gehad met Nic. En ik moest er via anderen achterkomen. Waarom heb je niks gezegd? Waarom Stijn? Waarom heb je niks gezegd.'

Hij trekt het schort van zijn lijf af, veegt het zweet van zijn hoofd en trekt me bruut en duidelijk geïrriteerd de keuken in.

'Hoe durf je dit nu aan te halen? Jij, jij hebt mij, jij hebt ons in de steek gelaten.'

Radeloos kijken we elkaar aan. Ik probeer mezelf nog toe te spreken. Nog te stoppen, maar ik ben blijkbaar totaal niet wijzer geworden, alleen maar ouder. Dit is precies een scène uit een film, waarbij je weet dat niks meer hetzelfde zal zijn. Simultaan vallen we in elkaars armen en grijpen, als een op hol geslagen kermisattractie, naar elkaars lijf. Onze tanden knarsen tegen elkaar door de kracht van de eerste kus na al die jaren. Hij was mijn grote liefde, de enige echte, en ik heb gepoogd hem te vergeten. Maar geen cel van mijn lijf is ook maar een enkele nanoseconde vergeten van ons samenzijn.

Alsof we terug zijn in de tijd. Mijn lijf voelt ineens gevoeliger, opener, heter. Ik wil deze man zoals ik hem altijd al heb gewild. En alleen hem en niemand anders. Ieder na hem was slechts een vage kopie van hem. Een enkeling een hele goeie, bijna niet te onderscheiden van het origineel, maar nooit, maar dan ook nooit heeft iemand mijn lichaam voor de gek kunnen houden. Want je hoofd kan heel veel. Ze kan je veel wijsmaken. Maar eenmaal gereduceerd tot je lijf en gevoel, blijft er niks van dat wijze ratio over.

Als vanzelf leg ik mijn bovenlijf op de marmeren plaat. Stijn positioneert zich achter mij. Het slipje gaat opzij. Zijn eikel klopt tegen mijn ingang en dan…dan voel ik de versmelting en weet ik instant dat ik een vuile leugenaar ben. Dat ik heel mijn leven verzonnen heb en slechts gedaan heb alsof. En ook al kan ik de verloren jaren niet meer terughalen, ik kan weer opnieuw beginnen en precies daar waar we zijn geëindigd.

Wordt vervolgd.