Anna Karolina #343: Gina de slang

Mijn mond voelt niet meer droog aan en gek genoeg voel ik me opperbest.

Ik open mijn ogen, die wel honderd jaar gesloten lijken geweest, en knijp ze weer toe tegen het felle zonlicht. De kamer waar ik wakker wordt doet me denken aan een hotelkamer, maar dan eentje van een of ander boutique hotel, dat populair is bij hippe types, die zoeken naar innerlijke verlichting.

Het bedlinnen ruikt vers gewassen. Er staat een thee -en koffieapparaat. Verder zie ik fluwelen slippers en besef me dan pas, dat ik, met mijn kleding en al, onder een dun laken lig.

Geen idee hoe ik hier gekomen ben, maar het is duidelijk dat ik op mijn achterhoofd ben gevallen, want op het moment dat ik mijn hand door mijn haren haal, voel ik een flinke bult. Het gloeit, dus zo lang geleden is dit allemaal niet gebeurd.

'Ah, je bent wakker,' ik hoor een vreemde stem en zie een vrouw in een lang gewaad mijn kant op lopen. Een beeld flitst aan me voorbij van het moment voordat ik blijkbaar buiten bewustzijn raakte.

'Ik ben Gina. Aangenaam.'

Ze houdt haar ranke hand elegant voor mijn neus. Ik snap niet helemaal wat ze van me verwacht. Een handkus is toch echt een beetje achterhaald. Haar armbanden rinkelen en net op het moment dat ze haar hand weer weg wil trekken, omdat er geen tegenactie van mijn kant komt, zie ik de tatoeage op haar onderarm. Ik trek haar naar me toe en houd haar in een greep op het bed.

'Ik sta aan jouw kant! Laat me los! Ik ben net als jij,' ze sist de woorden naar me toe en kronkelt als een gevaarlijke slang, die me probeert te verleiden met haar glinsterende vel.

'Wat bedoel je daarmee? En hoezo spreek jij Nederlands?'

'Laat me los, dan leg ik het allemaal uit,' zegt ze langzaam articulerend.

Ik duw haar van het bed af en sta snel op. Iets te snel blijkbaar, want alles begint te draaien.

'Rustig aan. Kom hier,' ze pakt me bij mijn heupen vast, maar ik doe een stap opzij.

'Hoe kom je aan die tattoo?', ik knik haar kant op, maak mijn ogen klein en probeer balans te hervinden, wat gelukkig vrij snel lukt.

'Jij weet als geen ander dat alles geoorloofd is in deze oorlog,' ze wrijft over haar polsen waar ik zonet nog flink aan heb getrokken, en blijft me onafgebroken in zich opnemen. Ze lijkt zo weggelopen van een hippiemarkt op Ibiza, waar ik tijdens mijn wilde tienerjaren graag mijn vertier zocht. Nee, anders gezegd, een cliché van een hippie, zo ziet ze eruit. Ze ruikt ook nog naar wierrook en patchoeli, en heeft haar werk wel erg grondig gedaan. Maar ik zie dat ze dit niet is, en dat het slechts een masker is.

'Voor wie ben je hier?', vraag ik haar. Nu de twee hoofdpersonen uitgeschakeld zijn in deze hele wapen- en drugsoorlog, snap ik niet wat zij hier op zo'n afgelegen plek aan het doen is. Lijkt me niet echt lucratief om een vrouw hierheen te sturen en alleen een winkel te laten runnen. Wie gaat zij hier vangen? En belangrijker nog, waar is mijn oude vriend gebleven?

'Je vraagt je zeker af waar je vriend is gebleven?'

Ik kijk haar verwonderd aan. 'Kan jij gedachten lezen of zo?'

Ze laat een brede glimlach zien. 'Je moet wat als je hier maandenlang vastzit. Kom, ik heb koffie beneden staan. En eten. Je kan niet anders dan uitgehongerd zijn.'

Even twijfel ik, maar ze loopt de kamer voor me uit en iets aan haar nonchalante manier van lopen en haar duidelijke vertrouwen in mij, doet me voelen dat het toch oké is. Ze is te erg op haar gemak om een vreemde de rug toe te keren.

Haar lange rok ruist terwijl ze door de gang loopt, de trap af naar beneden. Ze loopt op blote voeten, en dan bespeur ik dat ook om haar enkels bedeltjes hangen, die haar hele loop van melodie voorzien. Het zonlicht lijkt iets magisch te hebben hier, en alles aan deze ruimte die zij gecreëerd heeft voor zichzelf voelt vreemdsoortig veilig en heilig. Ik ben in haar tempel gestapt en ik ben benieuwd wat dit wezen me te vertellen heeft. Alles is welkom als afleiding op dit moment en ik bid dat mijn vriend nog in leven is.

Wordt vervolgd.