Sexy time - De Fransman #1: 'Mijn benen tintelen van genot'

Glenn zoekt in zijn koffer naar de poederkwasten.

'Ik had ze echt wel mee. Verdomme, Kitty, help even mee zoeken. Ik ben al laat. De show begint over drie uur.'

Glenn is mijn beste vriend en een succesvolle make-up artist. Iedere keer als hij shows moet doen in Parijs, Milaan, Amsterdam of Stockholm, neemt-ie me mee op sleeptouw. De geboekte hotelkamer beschikt immers over een tweepersoonsbed en is reeds betaald door zijn opdrachtgever, dus dat is mooi meegenomen voor mij. Het is een win-win. Hij hoeft niet eenzaam de avonden door te brengen en ik kan lekker overdag vertoeven in de mooiste steden van Europa.

'Hier, stresskip,' ik houd het etui met de kwasten als een trofee omhoog. Glenn knikt geconcentreerd en stopt ze in zijn trolley.

'Veel plezier pop, en niks doen wat ik zou doen hè. Zie je vanavond,' zegt hij lachend, maar ik zie dat de zenuwen gieren door zijn lijf. Ook al wordt hij al jarenlang aanbeden door de hele fashionscene, hij gelooft nog steeds niet in zijn eigen talent.

Ik druk een flinke pakkerd op zijn mond en krijg meteen een flinke dosis gloss terug. Eindelijk alleen. Het bad roept me. Ik kan een vreugdekreet niet onderdrukken nu ik alleen ben in deze te chique hotelkamer en Parijs aan mijn voeten heb liggen. Ik kom hier zeker een paar keer per jaar, maar het blijft een stad die me altijd blijft verrassen. Het geeft me een gevoel van decadentie, avontuur en onvervulde verlangens die hunkeren naar verlossing. Sommigen begrijpen het en aan sommigen gaat de charme totaal verloren. Zoals aan Glenn; die vindt het een overtrokken idee van een romantische stad, en wil er zo snel mogelijk weer weg.

Slechts in mijn lingerie gekleed na het warme bad, staar ik naar mijn outfits. Zoals altijd neem ik alleen maar mijn meest fashionable stukken mee in de koffer. Dat ik er thuis bijloop als een joggingmonster hoeft niemand hier te weten. Hier ben ik Kitty, de fashionista; de vrouw die ik altijd dacht te zijn. Ik kies een kort rood rokje, een mooi strak zwart truitje en een mooi tweed jasje. Mijn laklederen Mary Janes maken de look helemaal af. Helemaal en vogue, helemaal Parisienne, oh la la, wat heb ik er zin in.

Tevreden kijk ik naar mijn spiegelbeeld, doe nog eventjes wat finishing touch ups van mijn glowy make-up en stap de zon in. Het is fris voor de tijd van het jaar, maar zo is Parijs op haar mooist. Crispy en zonnig. Als schoon bedlinnen dat zo meteen heerlijk vies gemaakt mag worden. Ik gniffel om mijn eigen stoute gedachten. Dit doet deze plek dus altijd met mij. Het maakt me roekeloos en vooral open voor nieuwe avonturen.

Het tikken van mijn hakken maakt me opgewonden. Mijn rokje wappert in de wind. Mijn Chanel-achtig jasje knuffelt me met haar warmte. Nog een paar stappen en ik ben bij het bekende Café de Flore.

‘Alors... watch it’, klinkt het geïrriteerd achter me. Ik draai me om.

Een man kijkt een andere man na. Hij houdt een beker dampende koffie in zijn hand. Er tekent zich een donkerbruine vlek af op zijn verder onberispelijke witte overhemd. Binnen enkele seconden heb ik al kunnen constateren dat dit een wel zeer fraai exemplaar is. Zijn halflange donkerbruine haren zitten glooiend in model. Dikke, glanzende wenkbrauwen hangen boven zijn woeste ogen. Zijn zwarte wimpers omlijsten zijn verrassende lichtgrijze kijkers, en zijn lippen lijken wel opgetekend op zijn mannelijke hoofd. Normaliter zou ik me direct omdraaien en mijn tred vervolgen, maar ik blijf als aan de grond genageld staan.

Ik krijg het gewoonweg niet lichamelijk voor elkaar om door te lopen en ben volledig gehypnotiseerd door deze aantrekkelijke vreemdeling. Even blijft hij boos de man nakijken, maar al snel schud hij met zijn hoofd en kijkt hij mijn kant op.

Zijn blik snijdt door mijn huid. Het is alsof hij direct toegang heeft tot mijn alles en ieder onderdeeltje van wat zich daar aan verlangen, honger en schunnige gedachtes schuilhoudt als een gekleurde mozaïek voor zich ziet.

Loop door Kitty, loop, probeer ik mezelf toe te spreken, maar er gebeurt niks. Onderzoekend blijft hij mijn kant op kijken en doet dan een paar stappen naar mij toe. Ik zou zweren dat ik opgehouden ben met ademhalen en kan aan niks anders denken dan het uittrekken van zijn vuile overhemd en mijn tong over zijn, naar verwachting gladde, torso te laten dansen.

‘Do we know each other?’ vraagt hij met een duidelijk Frans accent, en ik voel mijn benen tintelen van genot.

Als dit al met me gebeurt bij slechts het horen van zijn stem, laat staan wat hij allemaal voor elkaar krijgt als er meer komt. En dat ik meer wil, is zo klaar als een klontje.

Wordt vervolgd.