Anna Karolina #345: de waarzegster

Het eten gaat er inderdaad goed in. Ik voel me een brute figurant uit 'Game of Thrones' die een hele kip in één hap verslindt.

Gina doet net alsof ze niet kijkt, maar ik zie dat ze tussen haar lange wimpers door iedere beweging van mij in de gaten houdt. Ik herken het. Het zijn de ogen van een agent.

'Hoe lang denk je nog in Mexico te blijven?' vraagt ze me ineens uit het niets. Ik kauw expres lang op mijn stukje brood en probeer te bedenken wat ze met deze vraag bedoelt.

'Je bent op de vlucht,' zegt ze nu bijna triomfantelijk, terwijl ze haar kin laat rusten op haar opengevouwen palmen.

'Bespaar me. Vertel me maar eerst waar mijn maat is,' snauw ik haar toe. Ik heb de kamer allang gescand en de brokken kristal, de geur van wierrook en de Boeddha beelden zeggen mij al genoeg.

'Voor wat hoort wat. Kom op, je weet dat het zo werkt. Ik vertel jou wat en jij geeft ook wat weg. Dus vertel, wie is zij?'

Het laatste waar ik zin in heb is een diepzinnig gesprek met deze waarzegster tegenover me.

'Je moet je wel heel erg vervelen hè, dat je denkt Jomanda te zijn,' zeg ik iets te lullig, al zeg ik het zelf.

'Ha ha, verzet je maar. Dan hou ik ook mijn mond.'

Ik stop het laatste stuk brood met kip in mijn mond. De warmte van de zon straalt op ons beiden. Ik ben hier eerder geweest en voel me net als altijd thuis hier. Dan hoor ik buiten een geblaf en zie ik hem. Direct sta ik op en ik ren naar buiten.

'Je leeft! Man, ik was bang dat er iets was gebeurd met je.'

Ik hug mijn oude maat en kus hem hard op de wang. Zijn huid is zacht. Hij voelt als de afgekoelde kip die ik zonet naar binnen heb gewerkt.

'Damir, wat doe jij hier? Ik hoop dat je goed nieuws hebt.'

'Ik kan niet geloven dat je voor me staat. Die Gina, die vrouw die hier nu woont, die deed me geloven dat er iets flink mis was.'

'Ah, je hebt mijn vrouw ontmoet dus. Is het geen engel?'

Even ben ik van mijn stuk gebracht. In mijn optiek kan de vrouw zijn dochter zijn, maar al snel wen ik aan het idee en voel ik een vreemd ongemak door mijn lijf.

'Is zij wel te vertrouwen?' vraag ik hem fluisterend.

'Maat, wat zeg je nou? Pas op, hè. Het is mijn vrouw.'

Ik besluit mijn mond verder te houden. Het is niet de tijd om dit soort vragen op hem af te vuren. Het is tijd voor een broederlijke reünie.

Er wordt wijn op tafel gezet en nog meer eten. We raken niet uitgepraat met elkaar en ik kan me niet herinneren Gina de rest van de dag nog te hebben gezien. Rond vieren in de ochtend kruip ik richting mijn bed. Alles tolt. Ik lijk te zweven en te vallen tegelijk.

'Hoe durf je mijn intentie in twijfel te trekken,' hoor ik naast mijn bed. Ik houd mijn ogen gesloten en twijfel of ik droom of dat ik daadwerkelijk een stem in de kamer hoor. Het laken wordt van het bed getrokken en ik lig roerloos als een bijna levenloos kadaver uitgestrekt op het bed.

'Misschien dat dit een beetje helpt om je vertrouwen te winnen,' zegt dezelfde stem. En voor ik mijn ogen kan openen of me iets kan beseffen van wat er daadwerkelijk gebeurt, voel ik vochtige warme lippen om mijn lul. Ik probeer me te bewegen, maar niks doet het, behalve mijn staaf die als op automatische piloot omhoog veert.

Wordt vervolgd.