Anna Karolina #342: Sebastiaan, kom terug

Ik doe de deur van het slot en stap briesend naar buiten.

'Ik wist het. Ik wist dat jij dit niet zomaar deed. Jij kent Sebastiaan. Hij heeft je hiertoe aangezet.'

Dex doet een ferme stap naar voren, ik achteruit, en knalt de deur achter ons dicht. De ruimte lijkt wel gekrompen en de muren komen op me af. Dex haalt zijn hand door zijn haren en strijkt over zijn kaak.

'Blijf nu maar kalm.'

'Kalm. Kalm? Ik word alle kanten opgegooid de afgelopen weken, en deze kermis is nóg niet afgelopen. En jij vraagt me kalm te zijn?'

Als ik eerlijk ben heb ik geen idee waarom dit me zoveel doet. Misschien het feit dat ik wederom totaal geen controle heb over wat zich in mijn leven afspeelt, en dat anderen blijkbaar bepalen wat mijn volgende stap wordt.

'Ik snap dat het verwarrend kan zijn, maar zeg nu eens eerlijk, wat maakt dat uit? Hij wil dat je veilig bent. Is dat dan zo raar? Hij houdt van je,' zegt hij nu kalm.

'Wanneer hebben jullie contact gehad en hoe? Hij wil me niet meer spreken, niks meer met mij te maken hebben. Ik heb hem bedrogen. Ik heb hem bedrogen...' de tranen lopen over mijn wangen en ik kan het niet meer inhouden. De snikken klinken als dierlijk gebrul. Mijn lijf begint te schudden en ik maak mezelf zo klein als ik kan.

'Ik schaam me zo. Ik voel me zo vies. Zo slecht. Ik ben een slecht mens. Een vreselijk mens. Maar ik dacht dat wat ik deed het enige was wat me kon redden uit de situatie. Alejandro…'

Dex slaat zijn armen om me heen en trekt me naar zich toe. Het maakt op dit moment totaal niet uit wie er tegenover me staat, als ik maar niet alleen ben. Mijn tranenrivier blijft stromen en alleen door mezelf tegen hem aan te drukken blijf ik nog overeind staan.

'Luister, ik weet er het fijne niet van, maar als jij met Alejandro te maken hebt gehad dan weet ik dat je alles zou hebben gedaan om het er levend vanaf te brengen. Wij zijn getraind om dat soort mannen te omzeilen, met ze te communiceren, ze voor je te laten werken. Het vereist speciale technieken en veel manipulatie. En geld, heel veel geld. Daar luisteren deze types ook nog wel naar. Maar jij had alleen jezelf. Je kon alleen maar je hart en lichaam in de strijd gooien en dat heb je gedaan. Ik kan niet anders dan respect hebben voor je. Ik ken je niet, maar ik zie een sterke vrouw. Man, velen zouden het er niet levend vanaf hebben gebracht.'

Zijn verhaal galmt tussen mijn snikken door. Het werkt verrassend helend. Dit zal ook vast wel een of andere techniek zijn om een hysterisch jankend wezen tot bedaren te brengen, maar het werkt effectief.

Hij strijkt een pluk uit mijn gezicht en veegt over mijn vochtige wangen.

'Rustig nu maar. Ja, ik heb jullie veiligheid geboden op verzoek van Sebastiaan, maar dat zou hij niet doen als hij niks meer met je te maken wilde hebben. Hij wil gewoonweg ervoor zorgen dat je veilig bent. En hier ben je veilig. Ik heb hem mijn woord gegeven. Dus kunnen wij nu opnieuw beginnen en er het beste van maken.'

'Hoe lang blijft hij weg?'

Ik trek mezelf los van hem. Zo dicht tegen hem aan staan voelt ineens vreemd en ongemakkelijk.

'Dat is mij niet verteld.'

Ook hij lijkt niet geheel op zijn gemak en schraapt zijn keel.

'Oké, gooi wat water in je gezicht en ik zie je zo beneden, oké?'

Ik knik en staar in de spiegel naar mijn huilerige gezicht.

'Het komt allemaal goed. Beloofd.'

Hij doet nu zacht de deur achter zich dicht en ik zucht diep.

'Maar het belangrijkste ben ik kwijt,' fluister ik mezelf toe, en ik voel het koude water sissen op mijn gloeiende wangen. Ik neem de fotolijst van de muur en staar ernaar. Mijn liefde, mijn alles, ik ben er niet klaar voor om je nu al kwijt te raken. Kom terug bij me, Sebastiaan. Kom terug.

Wordt vervolgd.