Anna Karolina #341: een vorig leven

Dex opent zijn raam en steekt een sigaret op. We rijden de tunnel uit. Het gevaar lijkt wat hem betreft geweken.

Ik wist dat terugkomen naar Amsterdam tricky was, maar niet dat ik alweer zo snel in de problemen zou geraken. Zowel Isabella als Nadia lijken in gedachten verzonken. Het zijn natuurlijk professionals. Het zal me niks verbazen als zij al plannen zitten te smeden voor het moment dat we uitstappen.

We rijden richting West. De wereld om me heen is niet meer de mijne. Ik leef in een parallel universum waar andere regels en wetten gelden. Alle drie blijven we stil als de auto stopt op een grote lege parkeerplaats.

'Kom, het is een klein stukje lopen.' Dex stapt uit, en ik zou zweren dat hij me een knipoog geeft. Is vast een tik van hem. Het is een man van twaalf in een dozijn. Mannelijk, krachtig, maar niet opvallend. Zijn huis is dat echter wel.

'Wow, nice,' Nadia fluit onder haar neus wanneer we voor het hek staan. Erachter ligt een immens grote zwarte woonboot. Een logge Harley motor staat ervoor, alles aan dit onderkomen ademt hem uit. Tenminste, ik ken hem niet, maar wat ik zonet van hem gezien heb, past dit helemaal bij hem. We lopen door het hek en hij opent de deur met een code. Bij het binnenkomen wordt er weer een code ingetoetst. Het lijkt hier de Fort Knox wel.

'Maak het jullie gemakkelijk, ik ben zo terug,' hij knikt richting een grote grijze bank en de open keuken, die daarachter op een verhoging staat. Isabella en Nadia lijken simultaan de flessen sterke drank te spotten en lopen er als dorstige hyena's naartoe. De boot beschikt over een heuse open bar dat verlicht wordt en de meest exclusieve dranken etaleert. Ik voel me gek genoeg thuis in de vreemde omgeving en krijg bijna het gevoel dat ik hier al eerder ben geweest. Zonder dat ik echt kan weten waar ik precies heen ga, loop ik de trap op die bij de voordeur naar boven leidt en open de linker deur van het toilet. Even alleen zijn, even rust.

'Ja, ze zijn er alle drie… Anna ook, ja… geen zorgen… heb ik je beloofd… ja… ik doe het vanavond als ze slapen…'

Dex heeft duidelijk niet door dat ik achter de deur opgesloten zit en blijft al bellend ijsberen door een kamer hiernaast. De grond trilt onder zijn benen. Hij is een bonk mannelijkheid. Niet zo elegant als Sebastiaan maar nog net niet zo bruut als Alejandro. Hij is de meest 'normale' van de drie, ook al doet het woord normaal hem tekort.

Met wie praat hij? En wat is hij vanavond van plan? Ik besef me nu ter plekke dat ik dit aan Isa en Nadia moet vertellen. Hij werkt met iemand samen. Misschien dat Isa erachter kan komen wie hij echt is en of we daadwerkelijk veilig zijn hier. Mijn ogen vallen als vanzelf dicht. Ik voel me moe. Oh, zo moe. Maar toch voel ik me veilig en warm. Mijn onderbuikgevoel zegt me niet dat ik in gevaar ben. Ik voel geen tinteling en koud zweet, wat vaak de raadgevers zijn om te gaan rennen.

Het is alles behalve het gevoel dat ik bij Alejandro heb. Bij Alejandro is het eten of opgegeten worden. Bij Sebastiaan is het eindelijk het doel hebben bereikt. Maar hier, bij deze vreemde man, in zijn huis, onder zijn dak, voelt het vredig, rustig en kalm.

Ik spetter wat koud water op mijn gezicht als ik ineens besef dat het niet de bedoeling was dat ik mijn schuilplaats vrij zou geven. De stappen op de gang komen dichterbij. Het kan niet anders dan dat hij zich nu beseft dat ik het telefoongesprek heb kunnen afluisteren.

Ik leg mijn oor tegen de deur en houd mijn adem in als er ineens op de deur wordt geklopt en ik het uitgil.

'Alles oké hierbinnen?' hij klinkt daadkrachtig en argwanend.

Ik doe een stap naar achteren en kijk dan rechts van me. Een ingelijste foto van een groep mariniers hangt aan de muur.

'Dit ga je niet menen,' is het enige wat ik kan fluisteren op het moment dat ik ze broederlijk naast elkaar zie staan.

Wordt vervolgd.