Anna Karolina #315: de meest donkere nacht - deel 3

Het beste is om hem gelijk hierin te geven. Als ik dat doe dan is het verhaal tussen hem en mij klaar. Dat is het meest geloofwaardige ook. Natuurlijk heb ik met tegenzin alles gedaan met hem. Puur en alleen om er levend weg te kunnen komen. Toen de hulptroepen kwamen was het alleen maar logisch dat ik niet eens omgekeken heb.

Mijn hart verbijt zich. Ik kijk in zijn duistere ogen die eenieder kippenvel zouden bezorgen van angst en mij kleine tintelingen tussen mijn benen geven. Ik wil liegen tegen hem, tegen de wereld, maar liegen tegen mezelf lukt me gewoonweg niet.

Hij blijft als een uitgehouwen beeld voor me staan en zijn vingers drukken dieper in mijn vlees.

'Kom op, vertel de waarheid. Dit is je laatste kans. Ben jij mijn vijand? Anna, zeg het me. Nu.'

'Laat haar los.'

Alsof ik in het bezit ben van twee harten springt mijn bloedende tergende orgaan springlevend op.

'Sebastiaan. Sebastiaan, pas op. Hij is niet alleen.'

Een drietal mannen verschijnen achter mijn liefde. Ik kan geen kant op. Alejandro grijnst en aait nu bijna liefkozend over mijn wang.

'Dit is eigenlijk wel een erg mooi moment. Het werd eens tijd dat we alles op gaan helderen, vind je niet, Damir?'

Ik kijk naar Sebastiaan die van gedaante lijkt te veranderen bij het horen van zijn undercover naam. Zijn ogen, die zonet nog zacht stonden toen ze mijn kant op keken, verwilderen en spuwen haat. De drie mannen maken een ruime driehoek om de twee haantjes, maar zien duidelijk dat dit iets persoonlijks tussen de twee mannen is en houden afstand.

'Zoek de anderen, ik kan dit wel aan hier,' brult Alejandro tot de lucht en de mannen verwijderen zich van de situatie.

We blijven met z'n drieën over. Het wordt me te veel. Ik wil geen van beide verliezen. Hier zullen alleen maar slachtoffers vallen. Ik word door Alejandro gedraaid en met mijn rug sta ik nu tegen hem aan, kijkend naar Sebastiaan.

'Kom je voor haar?'

'Jij weet heel goed waar ik voor kom.'

Ik krijg niet genoeg lucht. Een angstaanval zet aan. Ik hap en hap, maar word maar niet rustig. De sterke arm van Alejandro drukt nu tegen mijn borst.

'Rustig meisje. Jou gaat niks gebeuren. Ik ben hier.'

Mijn hersenen kunnen dit niet aan. In mijn wereld is geen van beide mijn vijand. Ik voel voor allebei.

'Ik zeg het de laatste keer. Je staat onder schot, ook al zie je het niet. Laat haar los,' zegt Sebastiaan nu gebiedend.

'Ha ha, maar beste man, ik hou haar helemaal niet vast. Ze staat hier vrijwillig. Kijk maar.'

Alejandro haalt zijn arm weg. Radeloos kijk ik naar Sebastiaan. Ik weet niet wat te doen. Ik weet me geen raad. Als ik wegloop van Alejandro zullen ze hem dan echt neerschieten? Maar dan ben ik de enige die hem nog kan redden.

'Anna, kom hier.'

Sebastiaan steekt zijn arm naar me uit en gebaart dat ik weg moet stappen. Mijn voeten hebben echter wortels geschoten in de grond onder mij. Het is als een droom waarin je heel hard voor iets of iemand weg wilt rennen, maar geen centimeter vooruit komt.

'Anna?'

Mijn ogen vullen zich met tranen. Nooit in een miljoen jaar heb ik kunnen voorspellen dat ik zou moeten kiezen tussen de twee en dat de keuze zo moeilijk zou zijn. Mijn verhaal met Sebastiaan heeft nog geen echte kans gehad om zich te ontvouwen, maar mijn eerste hoofdstukken met Alejandro grepen me zo hard bij de kladden dat ik er niet omheen kan.

'Zo, zo, wat hebben we hier?'

De stem van Isabella klinkt sarcastisch en de blik van Sasha verspringt van mij, naar Sebastiaan naar Alejandro.

'Iedereen blijft staan! Nu.'

Gregor verschijnt vanuit de duisternis en ik heb zo'n idee dat we eindelijk beland zijn bij de meest donkere nacht ooit. Wordt vervolgd.