James Worthy (44) is schrijver en journalist. Hij woont samen met vrouw Artie en zoon James (de zevende). Hij tikt graag stukjes over het leven.

Ik zit met elf andere mannen in een donkere tent. Met een handdoek die ik vanochtend uit de droger viste, bedek ik mijn edele delen. Dit is de vierde keer dat ik met mijn vrienden een zweethutceremonie bijwoon. En toch ben ik bang. Voor de ongeëvenaarde donkerte. Ik ben nooit bang in het donker geweest, maar deze donkerheid heeft zijn haar nog donkerder geverfd. En wat zie je als je niets meer kunt zien?

Als het licht is, bepaal ik wat ik zie. Ik draai mijn hoofd en ik kan achterom kijken. Als het donker is, zie je wat het hoofd wil dat je ziet. Naast het gebrek aan licht heerst er in de tent ook een tekort aan koelte. In een stenenput die nog geen halve meter van onze voeten is gesitueerd, liggen tientallen gloeiendhete basaltstenen. Een gediplomeerde watergieter giet af en toe water over de stenen, terwijl hij inheemse liederen zingt. De liederen zijn onnavolgbaar, maar omdat de hitte zo angstaanjagend is, zingt iedereen mee. Want als je samen zingt, kun je niet bang zijn. Na elke ronde gaan de tentdeuren open en is er ruimte om te praten. 

'Mijn vrouw en ik gaan uit elkaar. Wel als vrienden, hoor,' zegt een stem links van mij.

Vanwege de stoom zie ik niet wie het is, maar ik herken zijn stem. Ik geloof wel dat mensen als vrienden uit elkaar kunnen gaan, maar soms is het ook gewoon een manier om het vragenvuur te ontwijken. Mensen hebben respect voor mensen die als vrienden uit elkaar gaan en daar waar respect is, verliest de nieuwsgierigheid snel haar interesse.

'O, dat is fijn voor de kinderen,' zeg ik.

'Ik ben een beetje aan het struggelen met mijn mannelijkheid. Ik zit echt fucking diep in een identiteitscrisis,' zucht een stem die naast mij zit.

Ik herken dit probleem en weet dat mijn strijd niet in het 'Wat is mannelijkheid?' zit, maar in het 'Waarom lijkt mannelijkheid gekaapt te zijn door mannen met wie ik mij niet wil vereenzelvigen?' Vraag aan een veertienjarige jongen wat een 'echte' man is en hij zal een bekend iemand met een sportwagen en een wasbordje noemen. Moderne mannelijkheid draait in zijn geheel om het lichaam en om status. Om volgers, om proteïneshakes en om het kilometerslange rupsje-nooit-genoeg genaamd ego. 

Dan is er opeens weer die hitte. Die allesverzengende hitte. Het is net alsof Satan himself een dekentje heeft gehaakt en over mijn lichaam heen heeft gekukeld. Het is nagenoeg onmogelijk om te ademen. Ik ga door mijn knieën en leg mijn hoofd op de grond. Moeder Aarde brengt vrijwel direct  verkoeling en rust. Ik voel dankbaarheid.

Voor mij is dat denk ik wat mannelijkheid is. Of in ieder geval een gedeelte ervan. Dus niet het eren van jezelf, maar het eren van de dingen die eer verdienen. Een echte man moet nederig kunnen zijn. Deze hut lijkt niet voor niets op een baarmoeder. Het is hier warm en donker en veilig. Dat wij volwassen mannen soms kennelijk terugverlangen naar de baarmoeder zegt meer over de kracht van de vrouw dan over de kracht van de man.