Anna Karolina #318: de meest donkere nacht - deel 5

'Wat doe je Sebastiaan?!'

Anna probeert zich los te rukken uit de grip van Alejandro, en kijkt me met grote verwilderde ogen aan. De tranen stromen over haar verhitte wangen.

'Ik weet het van jullie twee. Ik weet alles. Jij voelt voor dit beest. Je hebt jezelf aan hem gegeven, vrijwillig welteverstaan.'

'Laat me niet alleen, alsjeblieft, Sebastiaan, laat me hier niet achter.'

Ik moet haar laten geloven dat ik klaar met haar ben. Ze moet hier weg. Gregor en Chef zijn tot alles in staat, nu hun liefdes er allebei niet meer zijn. Alejandro knikt naar me terug. Hij weet wat hij moet doen. Ook al is er een greintje twijfel bij me dat hij haar wederom opeist, ik moet erop vertrouwen dat, nu alle kaarten op tafel liggen en het verhaal van de twee mannen zijn einde gaat krijgen, wij ook allemaal weer terug kunnen naar onze plek en hij haar laat gaan. Ze is slechts een nieuw glanzend speeltje voor hem en hij weet dat hij me daarmee heeft.

Als zowel Gregor en Chef zijn uitgeschakeld kan iedereen weer zijn eigen weg. Dan kan ook hij ophouden met die poppenkast, en kan ik Anna terugbrengen naar huis. Waar ze hoort. Naar haar oude leven. Zonder mij.

'Meekomen jij,' Alejandro tilt Anna op en gooit haar over zijn schouder. Haar blik probeert de mijne nog te vinden, maar ik kijk bewust de andere kant op.

De glans in de ogen van Sasha is verdwenen en ze ligt starend en levenloos op de grond. Er zijn genoeg onnodige slachtoffers gevallen in deze strijd. Het moet voor eens en voor altijd afgelopen zijn hiermee. Ik richt het wapen op Gregor.

'Goed zo jongen. Houd die klootzak maar onder schot. Ik heb je gezegd dat het eindelijk klaar zou zijn met dit alles,' de stem van Chef klinkt zwaar en hij begint te hoesten. In paniek grijpt hij naar zijn arm en zijn gezicht vertrekt.

'Chef! Wat is er? Wat kan ik doen?' ik buig over hem heen en kijk hem bezorgd aan.

Hij heeft de blik van een man die weet dat het einde nadert. Zijn hand klemt zich op zijn borst. Het kan niet anders; zijn hart begeeft het. Deze eindeloze strijd heeft hem hierheen gebracht. Naar de plek waar het allemaal begon. Naar de plek waar het ook allemaal zal eindigen.

'Schiet op!' Isabella trekt me mee omhoog en duwt me vooruit. 'Anna en Alejandro zijn niet ver weg. Waar ben jij mee bezig?!'

'We kunnen Sasha en Chef niet zomaar achterlaten.'

'Hij heeft ons hier ook achtergelaten, weet je nog? Weet je nog hoe we jaren geleden moesten vechten voor ons leven?'

Ik kijk nu naar Gregor die nu snikkend naast het lichaam van Sasha gaat liggen en haar armen over zich heen probeert te draperen. Liefde is een gekmakend iets. Voordat Sasha in zijn leven kwam was hij de meest harde en meedogenloze crimineel, en nu ligt hij als een jankende puppy in de dode armen van zijn geliefde.

Ik knik en loop beduusd door. Dan klinkt het schot. We draaien ons verschrikt om, maar weten diep in ons hart al wat er is gebeurd. Van de een heeft het hart het begeven, de ander heeft ervoor gekozen om zelf een einde te maken aan zowel het leven van zijn geliefde, als dat van hemzelf. We waren slechts pionnen in deze strijd. Er viel geen winst te behalen.

Ik versnel mijn pas en hoor het grind onder een stel autobanden knarsen. Ik zie twee wagens wegrijden.

'Wie was hier nog meer?'

'Die huurling, dat grietje.'

'Fuck, Nadia...'

'Ja.'

'Maak je geen zorgen, die zal je liefje niks aandoen. Dat kind lijkt wel verliefd op Anna. In het beste geval schiet ze dat monster aan flarden en is alles opgelost.'

Iets aan dit alles riekt. En de opluchting die ik had verwacht te voelen maakt plaats voor doodsangst. Wordt vervolgd.