Ik betaal mijn kinderen om klusjes te doen

Ik betaal mijn kinderen om klusjes te doen. En met klusjes bedoel ik niet sporadisch een heitje voor karweitje. Nee, ik zie het alsof ze nu een eigen bedrijf hebben. Er hangt een lijst in ons huis met paid gigs (want dat klinkt cooler), waarmee ze, als ze willen, serieus geld kunnen verdienen.  

Dit principe heb ik geleerd van Scott Donnell's boek Value Creation Kid, waarin hij uitlegt dat het belangrijk is om je kinderen vanaf een jonge leeftijd te leren wat de kracht van waarde brengen aan je omgeving betekent. Zo ruimde Cairo de schoenen op voor 50 cent. Want daardoor struikelen we niet als we naar binnen lopen. Toen Skye vervolgens zijn schoenen erbij gooide, zei Cairo: 'Skye pas op je maakt een troep van de schoenen.' Ik heb me nog nooit zo gehoord gevoeld als een ouder. Andere klusjes op de lijst zijn: avondeten koken* voor 1 euro (hoe trots als ze zijn als ze helemaal zelf een poké bowl hebben gemaakt), speelgoed doneren voor 2 euro (als in door hun berg speelgoed heen gaan en een krat vullen en wegbrengen om te doneren) en onnodige abonnementen opzeggen. 10 procent van het geld dat ze daarmee besparen, mogen ze zelf houden. 

Lees ook: Voor mij is een musical de ultieme vorm van mindfulness

Nu kun je denken: maar ze moeten toch ook gewoon dingen doen omdat het erbij hoort? Natuurlijk. Soms helpen met opruimen, de tafel afruimen en het bed opmaken hoort allemaal in het basispakket, maar daarbuiten is dit systeem een win-winsituatie. Het geluk van niet zelf de plastic prullenbak te hoeven legen, is voor mij het equivalent van nirvana. En hoe blij denk je dat Cairo is als hij straks met zijn eigen geld zijn eerste Pokémonbox koopt? Daar kan geen Charizard EXkaart tegen op.