Of vroeger alles beter was? Sarah Janneh betwijfelt het, maar op één vlak was het vroeger wel beter...

Vroeger was alles beter. Het is een zin die je waarschijnlijk weleens gehoord hebt op een van je verplichte saaie familiefeestjes, waar je weer met je goeie gedrag en kater de hele goegemeente entertaint omdat je helaas de grappigste van de familie bent. Het is de zin waarop mijn generatie zegt: 'Ja hoor, mam, alles? Weet je het zeker meis?' Maar er is toch één ding van vroeger dat ik weer terug zou willen zien. FATSOEN. 

Het feit dat je tegenwoordig van iedere clown een dm kan krijgen waarin ze vertellen dat ze je een heel goed orgasme kunnen geven, een harde paal van je krijgen of dat je een vies, vadsig wijf bent (om maar even wat dingen te noemen die ik dit jaar weer heb mogen ontvangen), doet mij terugverlangen naar de tijd waarin mensen geluk hadden als ze je in het telefoonboek konden vinden. De tijd waarin fantaseren op afstand bleef en je een poster kuste van iemand die je adoreerde, in plaats van een dickpick te spuiten in diegenes dm. Waarin je de huistelefoon belde om aan iemands ouders te vragen of diegene mocht buitenspelen, in plaats van een iPhone op diegenes smoel te richten als die staat te grinden in de club. De tijd waarin het gewoon nog niet zo gemakkelijk was om met iedereen in contact te komen. Dat je nog moeite moest doen om iemand te verleiden, binnen te hengelen, je het nog van je charmes moest hebben en niet van je QWERTY-toetsenbord veilig in je kamertje.

Mensen durven zo veel te zeggen tegenwoordig, maar vergeten dat iemand aan de andere kant van dat beeldscherm het te lezen krijgt en dat het soms echt voelt alsof je in diegenes privé komt. En ik snap het heus, het is ook makkelijk, het is ook iets wat deze tijd met zich mee heeft gebracht. Dat alles voor het oprapen ligt en dat je heel makkelijk alles met iedereen deelt. Maar please, deel die foto's van je pik, je mening over mijn lichaam en de overtuiging dat jij mij naar de zevende hemel gaat beffen niet met mij, ik kan er echt precies niks mee.

Soms vragen mensen aan mij of dat mij dan raakt, de bakken stront die ik wekelijks in mijn dm krijg. Ik ben ertegen bestand, ik ben gehard. Maar ik ben niet van steen. Het kruipt niet meer zo onder mijn huid als vroeger, omdat ik nu heel goed weet wie ik zelf ben en omdat een onbekende chatter hier echt niks aan gaat veranderen. Maar ik vind het wel heel verdrietig dat iedereen zomaar kwetsende woorden kan afvuren alsof ik jaren met je geknikkerd heb. En misschien raakt het mij niet meer zo, maar dat wil niet zeggen dat iedereen er zo mee omgaat. 

Doe eens lief. Mensen zijn nou eenmaal vatbaar voor de meningen van anderen. En soms raken woorden je op een dieper niveau dan een flinke tik op je bek. Dus het is onze verantwoordelijkheid om mensen hierop te blijven aanspreken en het fatsoen zo terug te brengen. Want straks hebben mijn familieleden toch gelijk en was vroeger alles beter.

Sarahs gloednieuwe column komt uit &C's nieuwste maartnummer 'Liefde zonder grenzen' die je vanaf morgen in de winkels haalt, en vanaf vandaag al hier bestelt: