Voor mij is een musical de ultieme vorm van mindfulness

'Deze mensen,' ik knik naar het beeldscherm waar een groep jongeren met een stoel boven hun hoofd dansen, 'pakken het moment. Als jij daar ongemakkelijk van wordt dan denk ik, kijk in jezelf.' Musicalliefhebbers, jullie zijn niet alleen. Ik zie jullie. De volwassenen die ervoor kiezen om tegen de stroming in te zwemmen. Die niet bang zijn om uitgelachen te worden omdat ze iemand die op straat danst, op waarde schatten.  Lees ook: Vuurwerk afsteken voelt ergens symbolisch, bijna als protest Mijn liefde voor musicals begon bij mijn granny en grandad, die 98 en 102 jaar oud zijn geworden. Ze lieten mij oude zwart-wit films zien waar sowieso vaker in werd gezongen zoals Singing in the rain en My Fair Lady. Mijn grandad vertelde me dat mensen vroeger op straat ook meer liedjes zongen. De film Jesus Christ Superstar verankerde mijn liefde. Explosieve ballads in glitterpakken. Shout-out naar Carl Anderson, die in zijn rol als Judas niets minder dan een kunstwerk heeft afgeleverd. Voor mijn gevoel is deze musical touch precies wat het verhaal van Jezus nodig had. Want het brengt leven aan de woorden en laat ook de positieve momenten in Jezus' leven zien. 

Een paar jaar later volgde de musical Mamma Mia in de west end area in London waar ik als twaalfjarig meisje een hele zaal met volwassenen van hun stoelen omhoog zag springen om te dansen en te zingen. Ik was verkocht. Voor mij is een musical de ultieme vorm van mindfulness. Het is slingers ophangen voor de kleinste momenten in het leven. De momenten die vaak voor lief worden genomen. Het is niet gênant of ongemakkelijk. Het is een omhelzing van het leven.