Anna Karolina #347: mosterd na de maaltijd

'Ik ben ervan overtuigd dat als een man verliefd is, écht verliefd, dat hij maar één vrouw ziet...'

'... Zijn oog zal niet worden geraakt door een ander. Heeft te maken met zijn onkunde om te multitasken wellicht. In tegenstelling tot een vrouw. Een vrouw, hoe verliefd ze ook op je is, zal altijd een gering percentage twijfel in zich meedragen, dat er wellicht een beter exemplaar rondloopt dan jij. Dat zit in haar genen, daar kan ze niks aan doen,' hij kijkt me knikkend aan, en ik lees tussen de regels door dat die hele Gina inderdaad niet zijn gevoel van overgave beantwoordt.

'Waar blijft ze eigenlijk? Zo ver is het toch niet rijden naar het dichtstbijzijnde dorp?' vraag ik nu ietwat op mijn hoede.

Een trilsignaal van zijn mobiel doet ons opveren. Ik staar naar het kleine ouderwetse scherm en zie de woorden: we komen eraan.

'Blijf nou maar rustig,' zegt hij nu met toegeknepen ogen, en ineens besef ik me dat zijn hele verhaal over de liefde die hij voor die vrouw voelt een voorbode is voor iets. En het is niet positief.

'Hoe snel moet ik maken dat ik wegkom?' vraag ik met een geconcentreerde blik.

Ik ben erin geluisd. Zijn liefde voor haar is zijn zwakte. Hij blaast een enorme hoeveelheid lucht uit en tikt zenuwachtig met zijn vork op de houten keukentafel.

'Ga jij me vertellen dat jij me een mes in de rug steekt? Na alles wat we hebben meegemaakt samen?'

'Ik ben verloren, vriend. Als ik jou was zou ik als de sodemieter vertrekken. Ze zijn over een tiental minuten hier.'

Ik sta op, ren naar boven, grijp mijn spullen en sta een minuut later weer beneden aan de trap.

'Hier, neem deze mee, en neem de weg naar links,' Sheriff stopt een .38 revolver in mijn hand en slaat me vaderlijk op de rug.

'Je moet nog één ding voor me doen,' zegt hij met angst in zijn ogen. Vol ongeloof staar ik terug naar hem.

'Ik ga niks voor jou doen maat. Je hebt me verraden. Je hebt tijd zitten winnen terwijl je wist dat ze hulptroepen aan het halen was. Wie is zij?'

'Hou je bek nu maar, je weet de helft niet. Ik dek je. Sla mij. Sla mij nu! Ze mogen niet vermoeden dat ik je geholpen heb.'

Ik ken de code. Ik weet hoe het werkt. Hij gaat er sowieso aan. Tranen wellen op in mijn ooghoeken. Het heeft geen zin om hem met haat de dood in te sturen. Met mijn ellenboog hoek ik hem in zijn gezicht en vertrek. Ik hoor het lijf achter me kermen op de grond. Hij was mijn laatste hoop. De laatste hoop op een veilig onderkomen. Maar ik moet als de sodemieter hier weg zien te geraken, wil ik niet, zoals hij zo meteen, eindigen tussen zes planken.

Ik druk het gaspedaal in en sla linksaf. De lichten laat ik uit. Het doet er niet toe wat de bestemming is, het is gewoonweg rechtdoor blijven rijden. Ik voel dat de laatste minuten wellicht geteld zijn. Wie weet of hij de waarheid heeft gesproken, of dat ik nu linea recta in de handen van de vijand ga vallen.

Ik kan mezelf niet tegenhouden en selecteer het nummer van Dex. Mijn hart klopt in mijn keel.

Ja, met Dex

Geef me haar

Weet je het zeker?

Ja

…

De langste twintig seconden zijn begonnen.

Hallo?

…

Hallo? Ben je daar? Sebastiaan?

Ik krijg geen adem. Ik krijg geen woord over mijn lippen. Haar stem verlamt me. De tranen blijven nu stromen. Ik zie het leven dat we samen konden hebben voor me. Het geluk dat er nooit meer zal zijn.

Grote lampen van een vrachtwagen schijnen in mijn ogen.

Anna

Sebastiaan?

Anna, ik hou van je.

Wordt vervolgd.