Ik weet niet of ik hierna ooit nog fan kan worden van iemand

Ik lig in bad wanneer ik de New York Times voorbij zie komen op mijn telefoon. 'Call me master' staat er op de voorpagina geschreven. Daarnaast een paginavullend beeld van mijn favoriete schrijver Neil Gaiman.

Een ongemakkelijk gevoel kruipt als een spin langs mijn ruggengraat omhoog. Is het de lege blik in zijn ogen? Of de woorden die onder zijn gezicht gedrukt staan? 

Ik houd me nog vast aan de kleine hoop dat hij er een excentriek seksleven op na houdt. Iets anders kan niet. Mag niet. Want laat ik even onderbouwen hoe ver mijn fandom gaat. Het is door hem dat ik met een vulpen ben gaan schrijven. Waarom ik weet wat het verschil is tussen een EF M en BB tip. Waarom ik jaren geleden als een echte fangirl Dr Martens ben gaan dragen en ze niet meer heb uitgedaan. Heck, ik ben zelfs zuurdesem brood gaan bakken door hem. 

En dit alles volgt uit de werelden die hij gecreëerd heeft. Mijn favoriete boek? The Ocean at the End of the Lane, maar de meeste mensen zullen hem kennen van American Gods of The Sandman, waar ook een Netflix-serie van is gemaakt.  Daarnaast was hij voor mij gewoon een vaderfiguur van het fantasy-genre. Met Tolkien als grootvader daarboven. En nu? 

Lees ook: Ik betaal mijn kinderen om klusjes te doen

Het is helaas geen coming out van een BDSM-meester. Neil Gaiman wordt door acht vrouwen beschuldigd van seksueel wangedrag en machtsmisbruik. Met een melding van minstens één financiële schikking van 60.000 dollar. Het is me niet gelukt om het artikel tot het einde uit te lezen, het maakt me misselijk en eerlijk gezegd ook bang. De details zijn het materiaal waar nachtmerries van gemaakt worden. Ik kan sindsdien niet meer goed slapen. 

Gaiman ontkent de beschuldigingen en stelt nooit betrokken te zijn geweest bij niet-consensuele seksuele activiteiten. Hij zegt echter wel dat hij in het verleden mogelijk niet altijd even attent is geweest en dat hij 'het zoveel beter had kunnen doen'. Als iemand die zelf seksueel geweld heeft meegemaakt, is het onmogelijk om de vrouwen niet te geloven. En toch voel ik me daar schuldig over alsof ik een oude vriend laat vallen. Hij is immers nog niet in een rechtszaak beschuldigd. Er is ook boosheid, omdat het voelt alsof ik iemand toegang tot mijn gedachten heb gegeven die dat niet heeft verdiend. 

Ik weet niet of ik ooit nog fan kan worden van iemand. En misschien is dat iets goeds. Is de explosie van beschuldigen aan het adres van beroemdheden een teken van een kapot systeem. Een boodschap om terug te gaan naar de mensen die dicht bij ons staan.