Anna Karolina #346: het speelkwartier is voorbij

Ik schreeuw het uit en open mijn ogen.

De kamer is leeg, maar ik zou zweren dat haar opgedroogde spuug nog aan mijn lul kleeft. Het was slechts een droom, het was slechts een nare droom. Ik ga rechtop zitten en voel mijn hoofd splijten.

Naast mijn bed staat een glas water. Ik kan me niet herinneren deze daar neergezet te hebben. Ik kan me zelfs niet herinneren hoe ik in bed ben gekomen. Alleen haar katachtige ogen boven mijn lijf. Maar dat was klaarblijkelijk een slechte droom.

Ik drink het glas leeg, strompel richting de douche en open de koude kraan. Dat zal een heel hoop goed doen. En jawel, ik voel me direct helderder en fris. Geluiden vanaf de benedenverdieping geven aan dat de rest ook al wakker is. De klok geeft twee uur 's middags aan. Niet gek dus. Dan voel ik pas hoeveel honger ik heb en verlang naar de lekkere kip van gisteren. Dat beest was nog niet helemaal kaalgeplukt, daar kan ik zeker nog wel een goede boterham van smeren.

'Zo, er is er een wakker hoor.' De stem van 'de Sheriff', zoals ik mijn maat gekscherend noem, klinkt nog dieper dan anders. 'Ga zitten maat, Gina heeft koffie gezet. En er staat eten in de koelkast.'

'Waar is ze?', vraag ik nieuwsgierig, omdat ik nog niet helemaal zeker ben van wat zich de afgelopen nacht heeft afgespeeld.

'Even een boodschap doen in het dorp. Met twee mannen aan tafel moet er flink wat voer in huis gehaald worden vriend. En jij gaat voorlopig nergens heen,' hij grijpt mijn onderarm en knijpt er liefdevol in.

Ik glimlach flauw, niet wetende wat mijn plan is.

'Gisteren was een bonte avond, maar vertel me nu wat er echt aan de hand is. Het feit dat je klaar bent met het werk en dat die ouwe je al jaren in de zeik heeft genomen bij het corps, dat snap ik. Maar Gina had het over andere dingen. Over een vrouw. Ze zag een vrouw?'

'Waar heb je het over? Zeg me nu niet dat jij ook gelooft in die paranormale bullshit van haar?' snauw ik en schiet in de verdediging.

'Dus er is geen vrouw?'

Ik zucht en neem drie slokken van de koffie. Als dit dagenlang zo doorgaat, dan kan ik maar beter gewoon meteen eerlijk zijn. Hebben we die shit ook maar gehad. En beter tegen hem, dan wanneer die heks erbij is.

'Ja, er is een vrouw.'

'En…'

'En die moordmachine van een Alejandro heeft zijn hart aan haar verloren.'

'Oh nee, jongen, nee, daar blijf je vanaf. Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Dit gaat je je leven kosten.'

'Ze was eerst van mij,' geïrriteerd sta ik op. De haat om de gehele situatie vult mijn honger, en alle eetlust verdwijnt direct.

'Rustig nou maar, ga zitten en begin bij het begin.'

Geen idee hoe lang we daar hebben gezeten. Pas na een aantal uur viel het op dat Gina langer wegbleef dan je normaal zou verwachten van iemand die wat boodschappen is gaan doen. De schemering zet in, en na het derde broodje met wat smeerkaas begin ik ongeduldig te geraken. Er klopt iets niet aan deze hele toestand. Iets vertelt me dat ze niet zomaar naar het dorp is gereden om een lekker stuk vlees in te slaan.

'Dit is een ingewikkeld verhaal. Man. En ze is nu weer terug in Amsterdam?'

Ik knik en kijk strak voor me uit. Haar lach verschijnt op mijn netvlies, als ook haar ogen, haar zachte lijf, haar aanraking die ik op mijn huid voel rusten als een tintelende brandwond.

'Maar als zij daar is, wat doe jij dan hier eigenlijk?'

'Wachten totdat ik weet wat ik moet doen.'

'Luister, wachten is de grootste onzin. En geduld hebben al helemaal. Tijd gaat toch wel voorbij, vriend, of je gaat wachten of tot actie overgaat. En laat me je één ding vertellen; liefde is geen onuitputtelijke bron die je, wanneer je maar wilt, kunt aftappen. Kijk naar Gina en mij. Ik zou alles voor haar opgeven. Alles.'

Iets aan zijn manier van praten doet me vermoeden dat het gevoel niet totaal wederzijds is.

Wordt vervolgd.