James heeft een slechte recensie gekregen, dus hij wil verhaal halen. Hij is immers ook gewoon een mens

De voortuin van de recensent ziet er rommelig uit. Afgelopen weekend recenseerde hij mijn nieuwe boek in een landelijke krant. Vandaag recenseer ik zijn voortuin. Er staat een houten tafel met zes donkergrijze stoelen. De bovenkant van de tafel is schilferig als de ellebogen van een doorgewinterde buschauffeur. Op drie van de zes stoelen heeft nog nooit iemand gezeten. 

Deze man heeft meer tuinstoelen dan vrienden. 

In de rechterhoek van de tuin staat een schelpvormige zandbak, in de linkerhoek een bloempot die al heel lang als asbak wordt gebruikt. 

Door het keukenraam kan ik de recensent zien staan. Hij is met zijn dochter koekjes aan het bakken. Zijn dochter schuift de schijven deeg de oven in. Het recept hangt op de koelkast. Het tweetal maakt speculaasbrokken. Het meisje heeft hoogblond haar dat in laagjes is geknipt. Op haar neus rust een donkerpaarse bril. Als ik haar naast hem zie staan, kan ik simpelweg niet meer boos op hem zijn. 

Ik ben hier gekomen om verhaal te halen, maar ik neem vooralsnog genoegen met het verhaal dat ik voorgeschoteld krijg. Een vader die koekjes met zijn dochter bakt, is belangrijker dan mijn nieuwe boek. 

Ik was furieus toen ik de recensie las. Het was een luie recensie. Ik had het gevoel dat hij niet mijn boek, maar mijn persoonlijkheid recenseerde. Hij begon ook over het begin van  mijn carrière en over hoe ik een hype was en dat alle hypes overgaan. Alsof mijn creativiteit niets meer dan een fase was in plaats van een chronische aandoening. 

Ik wilde er een keer iets van zeggen. Tegenwoordig lopen veel mensen te koop met hun olifantenhuid, maar ik vind ongevoeligheid niet iets om over op te scheppen. De huid van een olifant is ondoordringbaar, mijn huid is eerder sponsachtig. Als je mij pijn wil doen, kun je me pijn doen. Ik begrijp niet hoe we voelen als een zwakte zijn gaan zien. Wat ik wel hoop, is dat er ergens in Azië een olifant rondloopt met een mensenhuid. Een vierduizend kilo wegende allesvoeler. Een slurfwezen met angsten, twijfels en minimaal zevenentwintig emoties. Een olifant die piekert tot hij een ons weegt, zijn geluk van horoscopen af laat hangen en van alle muggen zichzelf weet te maken.

De recensent haalt de speculaasbrokken uit de gloeiendhete oven. Zijn dochter kijkt vol trots naar hun baksels en doet van blijdschap een TikTok-dansje. Daarna hangt ze minutenlang met haar neus boven de bakplaat. Zoals een politiehelikopter tijdens een demonstratie boven de stad hangt, zo hangt haar neus boven de koekjes. De brokken zien er majestueus uit. Knapperig en troostend. Het mooiste aan speculaas vind ik de amandelen die als koektepels alle aandacht opeisen.

Ik ben niet boos meer. Misschien had de recensent de dag dat hij mijn recensie schreef ook wel koekjes met zijn dochter proberen te bakken. En misschien waren die mislukt. Ik heb misschien geen olifantenhuid, ik heb ook zeker geen olifantengeheugen. Olifanten vergeten nooit iets.

Ik ben nu alweer vergeten wat ik hier doe.