De mevrouw van de sportwinkel zegt dat ze niet zeker weet of ze dit setje wel in mijn maat heeft. 'Ik kijk even in ons magazijn,' zegt ze, voordat ze door twee saloondeuren heen snelwandelt. Ik wil hier helemaal niet zijn, maar ik moet hier zijn. De waarheid is hard en de waarheid is dat onze weegschaal niet liegt. Ik ben twaalf kilo te zwaar. Met tien kilo te zwaar kan ik nog leven, maar twaalf kilo klinkt ongezond. De waarheid is hard. Ik moet weer eens de walrusserigheid van me af zien te sporten.

In de wachtkamer van mijn diëtist hangen vette schilderijen. De zaken gaan overduidelijk goed. En ik zeg wel dat hij mijn diëtist is, maar eigenlijk is hij de diëtist van mijn vrouw. Ook hier wil ik niet zijn. Ik heb namelijk helemaal geen diëtist nodig. Ik ben een man van 43. Ik weet wat ik moet eten en wat ik niet moet eten. Dat is wat het leven is. Dondersgoed weten wat je moet doen, en het dan niet doen. Dus dan huur je maar iemand in. Een coach. De laatste twee jaar heb ik een slaapcoach, een ademcoach en een eetcoach bezocht. De slaapcoach was een tip van een goede vriend. Hij had moeite met slapen. Wat bleek? Zijn dagelijkse twaalf koppen koffie hadden invloed op zijn nachtrust.

Lees ook: Chihuahua Paco was vroeger een spijker, maar is nu te dik: 'Buiten wandelen? Mwah, ik blijf binnen'

Ik weet dat ik slecht eet. Ik weet dat Coco Pops niet per se gezond zijn, maar ik word gelukkig van een kom Coco Pops met koude melk. En dat de melk op het einde dan naar chocolade smaakt. Ik voel me jong als ik Coco Pops eet. Eten is magisch. Eten maakt gelukkig. Eten troost. Het opvouwen van een verse pizza, het stukprakken van een kokendhete kroket op een wit sneetje brood en het glinsterende shoarmavlees in een zomerjasje van knoflooksaus. Ik weet dat een rijstwafel met smashed avocado gezonder voor me is, maar juist dat vind ik het lastige. Gezond heeft geen fantasie. Alles wat gezond is, is niet spannend.

Gezonde dingen verwonderen niet. Maar aan de andere kant wil ik heel oud worden. Zo oud mogelijk. Ik wil mijn zoon zien trouwen en al mijn vier achterkleinkinderen leren voetballen. En dat vind ik het lastigste. Die onmogelijke dans tussen 'ik hou van mezelf' en 'ik hou van de toekomst'. Ik hou van mijn lichaam. Ik hou van al mijn vet en van al mijn harigheid. Nog nooit heb ik iemand anders willen zijn. Ik ben misschien niet perfect voor iedereen, maar ik ben helemaal perfect voor mezelf. Maar ik wil ook heel oud worden. Fucking oud. De oudste man van Nederland. Ik wil als 112-jarige man op het Jeugdjournaal komen. 'Meneer Worthy, hoe bent u zo oud geworden? Wat is uw geheim?' 'Liefde, gamen en kroketten,' zal ik vanuit mijn comfortabele stoel mompelen.

Duif tussen de pauwen Het is druk in de sportschool. De verlichting staat aan, maar op de een of andere manier draagt iedereen toch fluorescerende sportkleding. Onopvallend sporten is er niet meer bij. Sporten lijkt een schreeuwerige bezigheid te zijn geworden. Dit komt ook terug in de muziek. Het is een boze, opzwepende kermismuziek. Iedereen om mij heen doet zijn of haar oefeningen precies op de maat. De muziek is hun handlanger. Ik voel me als een duif tussen de pauwen. Het contrast is te groot. Ik hou heel erg van vandaag. De mensen om mij heen haten vandaag, omdat ze van morgen houden. Dat is wat mensen in de sportschool doen.

Sporten is vandaag haten om van morgen te kunnen houden. Ik heb er respect voor. En ik begrijp het, maar de dag dat ik op de maat ga gewichtheffen, is de dag dat ik op sloffen van cement in het Amsterdam-Rijnkanaal spring.

Benieuwd naar de rest van James' sportavonturen? Je leest het in &C's Fokking Makkelijk Fit-special die je nu in de winkels vindt, of hier online haalt: