De zoon van James Worthy heeft het moeilijk; hij zit in de puberteit en wordt gepest. Dat herinnert hem aan zichzelf, toen hij even oud was.

Mijn zoon loopt als laatste de schooldeur uit. Vroeger was hij altijd de eerste die het schoolplein opstormde. Als een hondsdolle vlinder fladderde hij dan in mijn armen, maar tegenwoordig is het meer sjokken. De puberteit is begonnen. Ik zie het aan zijn ogen. Als ik naar mijn schoolfoto's van vroeger kijk, zie ik dezelfde blik. Ik ben een jaar of elf. Ik draag een trainingspak en de lelijkste Nikes ooit. Ze zijn turquoise met mosterdgeel. Mijn schoenen lijken te zijn uitgekotst door een regenboog met een kater. Mijn ogen glinsteren niet, maar mijn beugel wel. Verdwaald en overrompeld kijk ik in de camera van de schoolfotograaf.

Ik vind het lastig om hem zo te zien. Ik weet namelijk wat hij voelt en hoelang dit nog gaat duren. Hij zit in groep 8, maar leert niets over dat wat hem zo laat voelen. Hij leert niets over testosteron. Over dat wat roet in zijn onschuld en onbezorgdheid gooit. En dan is er nog het pesten. Jongens die willen overheersen. Jongens die koste wat kost een plek binnen een groep willen bemachtigen. Jongens die van andermans verdriet en tranen een troon willen bouwen.

Mijn zoon wordt door twee jongens gepest en buitengesloten. Als ik op het schoolplein sta, durven deze gasten mij niet aan te kijken. Ze weten dat ik het weet. En toch stoppen ze niet. Laatst zag ik op televisie een documentaire over pesten. Een meisje uit Friesland werd op school gepest, omdat ze geen mobiele telefoon had. Dit was de enige reden. Ze was de enige in de klas die niet mobiel was en daarom moest ze kapot. Haar vader vertelde dat hij er simpelweg geen geld voor had. Al haar klasgenoten waren geboren met een zilveren lepel in hun mond en met behulp van deze lepels probeerden ze haar graf te graven. 

Ik kijk naar mijn oude schoolfoto's en zie mezelf zitten. Voor even ben ik weer elf jaar oud. Ik word gepest, omdat ik stotter. Ik ben er helemaal klaar mee. Als iemand tijdens deze gymles iets tegen mij zegt, zal ik ontploffen. Dan ga ik helemaal Hiroshima in onze gymzaal. En ja, hoor. Iemand zegt iets tijdens trefbal. En het is niet eens een pestkop, nee, het is een schaapje. Schaapjes zijn mensen die puur uit zelfbescherming de pestkop volgen. 'Je gooit als een meisje, vuile stotterlul,' zegt het schaapje. 'IK GOOI MIJN VUILE STOTTERLUL IN DE KUT VAN JE MOEDER!!!!' improviseer ik. Er komt stoom uit mijn oren en vloeiend Nederlands uit mijn mond. Ik weet niet waar dit precies vandaan komt, maar het klinkt best goed.

Ik heb overigens niets tegen zijn moeder. Zijn moeder is een lieve vrouw met een blauwe Saab. Sorry, moeder van Frank. De hele klas moet lachen. Shit, zelfs de gymleraar lacht. Voor heel even ben ik de pestkop. Het voelt heerlijk, maar ook onnatuurlijk en lelijk. Dit ben ik niet, maar ik weet vanaf nu dat ik het wel kan zijn.

'Hoe was school?' vraag ik aan mijn zoon. 'Ik weet het niet,' zucht hij. 'Ik hou van je, jongen.' 'Dat weet ik wel, pap.'