Anna Karolina #268: de nachtmerrie Isabella duurt voort

Ik blijf perplex staan en laat Isabella mij omarmen.

'Speel mee. Alleen zo blijf je nog wat extra dagen leven. Als jij je mond nu opentrekt, is het afgelopen met je.'

Haar gefluister doet me walgen en ik trek mezelf los uit haar omhelzing.

'My lady, it is Frida. You must recognize Frida.'

'Frida?'

En dan herinner ik me dat ook Isabella undercover heeft gewerkt in het buitenland. Dat hele verhaal van Sebastiaan en haar en dat ze getrouwd waren; het kan niet anders dan dat dit zich allemaal hier af heeft gespeeld. Hier in Mexico. Ik doe een poging wijs te worden uit alle informatie die zich nu als een malle opstapelt in mijn hoofd, maar het enige dat gebeurt is dat ik me misselijk voel en het begint te draaien.

'Sit down, lady, please.'

De oudere dame begeleid me richting een houten stoel, maar ik maak snel bewegingen dat ik naar het toilet moet. Gelukkig begrijpt ze me en begeleid ze me richting de badkamer beneden.

'I come in ten minutes to pick you up. Please, don't worry, now your best friend is here, everything will be like it was.'

Ze slaat een kruis en loopt glimlachend weg.

'Fuck', prevel ik in mezelf, Isabella leeft nog. Eerlijk gezegd is dat wel een opluchting. Het idee dat ik haar dood op mijn geweten zou hebben, heeft me de afgelopen dagen, op de achtergrond van alles wat zich afspeelde, doen huiveren. Maar er was geen tijd om er echt over na te denken. Toen ze ineens was verdwenen, kon ik alleen maar hopen dat ze alsnog opgestaan was en weg heeft weten te komen, of dat iemand haar heeft opgehaald.

Ik moet haar spreken. Ook al staat zij zeker in de top vijf van mijn vijanden, ze is een aanwijzing. Ze is in ieder geval iemand die me wellicht meer kan vertellen over wat hier aan de hand is. En ze heeft me nodig, dat is me duidelijk. Als ik haar bedrog nu kenbaar maak, en haar cover verraad, hangt ze, en het kan niet anders dan dat ze dat weet. Vandaar die knuffel. Vandaar het intieme gefluister.

Het geklop op de deur doet mijn gedachten verspringen.

'I'm coming.'

Ik open de deur in afwachting van de oudere dame, maar word met een harde ruk meegetrokken door de verrassend sterke armen van Isabella.

'Kom hier trut. Het zal me niet nog een keer gebeuren dat jij wegkomt. Jij hebt mijn leven kapotgemaakt. Je hebt me voor dood achtergelaten. Hier zul je voor boeten. En niemand, maar dan ook niemand kan je nu komen redden.'

Ze aait over haar buik en ik herinner me het moment voordat ze samen met Otis en Sebastiaan het busje instapte.

'Gaat het, gaat het goed met ….?'

Ze duwt nu een wapen tegen mijn kin aan en het ijzer drukt pijnlijk tegen mijn huid.

'Heb jij enig idee wat jij hebt veroorzaakt? Ik stop niet totdat jij van de aardbodem verdwijnt. Zie het dan. Zie het dan.'

'Waar heb je het over? Ik weet echt niet…'

'My lady, my lady, is everything okay?'

Het kleine vrouwtje komt hijgend aangelopen en kijkt verbaasd van Isabella naar mij. Het wapen drukt nu tegen mijn rug en Isabella houd me vast in een zogenaamde innige omhelzing. Ik voel de verhitte energie van haar tengere lijf op de mijne afstralen.

'Yes, yes, everything is okay.'

Ik druk een kleine kus op de ingevallen wang van Isabella en kijk in haar donkere verwilderde ogen. Alejandro komt ons allen tegemoet. Zijn blik staat op onweer.

'Wat is hier gaande? Schiet op. We gaan aan tafel.'

'La pobre alma. Ella no tiene idea de lo que esta pasando acqui. Creo que necesita descansar un rato.' 'De arme ziel. Ze heeft totaal geen idee wat zich hier allemaal afspeelt. Ik denk dat ze even moet rusten.'

Alejandro neemt me even streng in zich op, knikt dan naar Isabella en gebaart dat ze met hem mee moet komen. De handen van de lieve dame vouwen zich om de mijne en wanhopig kijk ik haar aan.

'Please help me. I do not belong here. I am not Iris.'

'Off course you are not. Iris is dead.'

Ik kijk haar niet begrijpend aan.

'Listen child, Alejandro is the last man you should play games with, so just play your own game, by your own rules.'

En ineens wordt het me duidelijk dat iedereen meespeelt in dit walgelijk spel. En dat ik heel snel aan de bak moet om te kiezen aan welke kant ik sta.

Wordt vervolgd.