Anna Karolina #334: 'Mijn vechtlust is verdwenen als sneeuw voor de zon'

Ook al woon ik al jaren in Amsterdam, de keren dat ik op IJburg heb vertoeft kan ik op twee handen tellen.

Het waait er altijd en er heerst een soort van vage, zakelijke, nieuwe vibe die niet de mijne is. Ergens heeft het ook iets rustigs. Alsof iedereen die hier woont gekozen heeft voor meer ruimte en zich los heeft weten te wrikken van de helse chaos van de grote stad.

'Kom, wees maar niet bang, je weet toch wel dat ik jou nooit in gevaar zou brengen?'

De stem van Nadia klinkt hoog, en ik voel dat ze liegt. Ze begeleidt me richting een tafel en ik zie iemand naar ons toegedraaid zitten.

'Hoe kom jij hier zo snel? De laatste keer dat ik je zag was je met Sebastiaan,' zeg ik verbouwereerd.

De grote ogen van Isabella kijken me bijna spottend aan. 'En van wat ik me herinner ben jij gevallen voor de grootste schurk van heel Mexico.'

Ik bijt op mijn lip. Als we niet omgeven zouden zijn door blije families en vrienden die nietsvermoedend aan hun lunch zitten, zou ik haar werkelijk waar een hoek hebben verkocht. Sommige mensen verdienen dat, en zij is er één van.

'Dames, laten we niet gaan kibbelen als kleine kinderen. Proosten lijkt me een beter plan. We zijn nu allemaal veilig en wel terug in Nederland,' Nadia wenkt naar de ober en gaat beheerst zitten. Ik blijf staan.

'Waar is Sebastiaan?' snauw ik richting Isabella die er in mijn ogen iets te zelfverzekerd bijzit. De vrouw is verantwoordelijk voor het saboteren van mijn relatie met Sebastiaan. Haar armen houdt ze voor haar buik gevouwen.

'Damir bedoel je? Hij wil weer Damir genoemd worden. Die softie die je van hem gemaakt hebt bestaat niet meer. En wat maakt het jou uit? Weet je, volgens mij hebben jullie niks meer met elkaar te maken. Ik weet er het fijne niet van, maar ik denk dat jij wel precies weet wat er is gebeurd om die ommezwaai te bewerkstelligen bij hem.'

Mijn hart begint angstig te bonzen. Ik weet niet waar ze het over heeft, maar iets vertelt me dat dit totaal de verkeerde kant opgaat.

'Kan iemand mij uitleggen waar jullie het over hebben?' Nadia begint de fles witte wijn die de ober net heeft gebracht uit te schenken over de drie glazen, en zucht.

'Anders mij wel. Wat moet ik precies weten, Isabella?' Ik spreek haar naam nadrukkelijk uit en schud pesterig met mijn hoofd.

'Ik kan je vertellen dat hij iets gezien heeft op het vliegveld. Jij was daar. Ik wilde je redden, dom wijf, dus doe niet zo stoer, maar voor hem was dat niet meer nodig. Dus vertel het ons maar: wat was je daar aan het doen wat ervoor gezorgd heeft dat Sebastiaan weer terug bij af is?'

'Nee, nee dat kan niet waar zijn. Je liegt, verdomme, vuile leugenaar, je liegt!'

Ik vlieg met mijn armen over de tafel en wil haar bij haar lederen jack vastgrijpen als de arm van Nadia me tegenhoudt. De kracht van haar spieren laat me neerzakken op de bank.

De tranen springen in mijn ogen. Sebastiaan heeft ons gezien. Hij heeft gezien hoe ik me heb laten nemen door zijn vijand. Hij heeft gehoord hoe ik kermend klaarkwam, en ook al wilde ik het niet - ook al wilde mijn ziel dit niet - mijn lichaam was willoos en verloren. Ik kan hoog en laag springen, ik kan het proberen uit te leggen en op de hart drukken dat ik alleen maar van Sebastiaan hou, maar niemand zal me geloven na wat ik gedaan heb.

Daden zijn nu eenmaal krachtiger dan woorden, en mijn lichamelijke zwakte voor de man heeft bij deze mijn hele toekomst met mijn liefde genekt.

Mijn vechtlust is verdwenen als sneeuw voor de zon. Opgebrand en leeg voel ik me.

'Damir is in Mexico gebleven. En hij wil met rust gelaten worden. Wat hem betreft is zijn leven in Nederland voorbij.'

Het bloed zakt naar beneden en ik voel me slap worden. Hij heeft ons gezien. Het is afgelopen. Het is klaar. Ik zie hem nooit meer terug.

Wordt vervolgd.