Anna Karolina #336: vertrouw niemand

Ik verbijt me om de actie van Isabella.

Ze doet net alsof haar leven normaal is en alsof ze op deze middag schaamteloos kan flirten met wat heren, terwijl de littekens en de emotionele schade - die ze onherroepelijk heeft opgelopen door alles wat zich de afgelopen maanden heeft afgespeeld - op haar gezicht staan gekerfd.

Het is duidelijk dat haar publiek daar niks van meekrijgt en gecharmeerd is van haar pruilende lippen, brede glimlach en lang glooiend haar.

Ik schuif geïrriteerd op de lederen bank.

'Blijf, Anna,' de manier waarop Nadia de woorden uitspreekt strijkt me tegen de haren.

'Ik ben geen hond,' snauw ik haar toe.

'Ga maar dan, maar verwacht niet dat ik je kom redden.'

Ik schud met mijn hoofd. Zij is in tegenstelling tot Isabella niet vergeten wat zich afgespeeld heeft, en leeft er nog in. Voor mij geldt een beetje van allebei. Ik kan de gedachten aan Sebastiaan en Alejandro niet makkelijk van me afschudden, maar er is een deel van mij dat ergens stiekem hunkert naar het normale leven. Juist zo'n oppervlakkige actie als een gesprekje aangaan met vreemden aan de bar, die je een drankje aanbieden, is nu het meest normale wat ik kan bedenken. Ik ben jaloers op Isa dat ze het kan, en besluit mijn angst onder ogen te zien.

'Maak je niet zo druk. Niet overal schuilt gevaar. En je hebt me zelf hierheen gesleurd, weet je nog?'

Nadia zucht diep en blijft stoïcijns prikken in het eten op haar bord.

Grappig genoeg voel ik kleine kriebels van de spanning. Hoe lang is het wel niet geleden dat ik heb geflirt met iemand? Ik bedoel, Alessandro was geen flirt, dat was een ware natuurramp, en Sebastiaan was een adembenemende energiekracht. Dit is gewoonweg slechts een grappige tijdsbesteding. En een extra glaasje zal me vast geen kwaad doen.

'Debby, kom erbij.'

Isabella knipoogt naar me. Oké, ik heet blijkbaar Debby nu.

'Hi allemaal, mijn naam is Debby en ik wil jullie bedanken voor de alleraardigste geste. De champagne is verrukkelijk.'

Ik kijk ze alle drie aan, maar mijn blik blijft net iets langer op de blonde man hangen. Wat was zijn naam ook alweer? Mijn geheugen laat me in de steek.

Met twee felgroene lasers van ogen kijkt hij terug. Zijn onderzoekende ogen hebben een vreemde uitwerking op mij. Alsof hij me taxeert en op waarde lijkt te willen schatten. Zou het kunnen dat hij toch hierheen is gestuurd? Zijn blik is niet als die van een totaal vreemde die mij voor het eerst ziet. Hij kijkt vreemd. Berekenend. Ik ben direct op mijn hoede op het moment dat hij zijn arm uitsteekt en ik aan de binnenkant ervan een grote anker zie getatoeëerd.

'Dex. Aangenaam Debby.'

Hij glimlacht bijna spottend. Hij weet wie ik ben. Hij weet dat mijn naam niet Debby is. Die fucking Isabella. Die is nog verder heen dan ik en lijkt haar antenne voor gevaar uitgezet te hebben.

'Moeten wij niet eens gaan?' vraag ik haar met grote ogen, in de hoop dat ze begrijpt dat er iets niet in de haak is en we ons uit de voeten moeten maken.

'Nou, doe niet zo flauw. Je vriendin hier zegt dat je een hartstochtelijk vrouw bent. Dus vertel, hoe krijgen we de derde dame ook hier aan de bar?'

Dex beschikt over een gevaarlijke combinatie van mannelijk en jongensachtig. Een charme die hij duidelijk vaak gebruikt en die naar mijn idee er flink mee scoort ook. Maar niet vandaag.

'Kom babe, we gaan even naar het toilet.'

Isabella laat zich meevoeren, en eenmaal achter de gesloten deur duw ik haar tegen de muur.

'Ben jij wel goed bij je hoofd? Zie jij niet dat die gasten niet helemaal pluis zijn?'

'Raak me niet aan, Anna. En ik zeg dit maar één keer,' bijt ze terug.

'Fuck you, Bella. Ik ben jouw spelletjes zo zat. Jij zorgt ervoor dat we in de problemen raken, zo. Waarom ben je hier? Waarom? Om mij nog meer pijn te doen terwijl je maar al te goed weet dat mijn hart gebroken is?'

De deur zwaait met een harde klap open, en allebei staren we in de angstige blik van Nadia die onder schot wordt gehouden door een man die ik nog niet eerder heb gezien.

'Meekomen, jullie allemaal,' spreekt hij mechanisch uit met een duidelijk accent.

En net op het moment dat ik de grond onder ons voel wegzakken zie ik de groene slangenogen van Dex die de man besluipt en zijn lijf gereed maakt voor een groots gevecht.

Wordt vervolgd.