Anna Karolina #333: 'Gevoel kan je uitschakelen, maar lust blijft aan je trekken'

Ik lift naar een dichtstbijzijnde autodealer en bespreek een goede prijs voor een groene Ford pick-up waar flink wat kilometers mee zijn gemaakt, maar die eruit ziet alsof ik er ook prima in kan overnachten, mocht dat nodig zijn.

Het gevoel van alleen zijn bekruipt me, maar het voelt totaal niet gek. Het is een welbekend, bijna behaaglijk en veilig gevoel. Eigenlijk voel ik me al jaren zo. Wat ik bij Anna voelde was juist onbekend terrein. Natúúrlijk mislukt zoiets dan ook! Ik voel me weer als de oude ik, en weet precies wat me te doen staat. De komende dagen zal ik vullen met koffie, burgers, steak en drank. Goedkope motels, hier en daar een baantje trekken in een goor te klein zwembad en weer door. Door naar het einde van de wereld. Door zonder bestemming. Als het maar zo ver mogelijk is van haar.

De enige die ik nog wil zien hier is Pedro. Pedro Diaz. Een oud-collega. Goede politieman. De man die Isabella en mij ooit heeft opgelapt na een schietpartij door een mislukte deal. Ik weet hoeveel verdriet ik hem zou doen als ik zo dichtbij ben en niet even bij hem op bezoek ga. Door de corruptie binnen zijn corps is hij eruit gestapt. Net voor zijn pensioen. Nu leeft hij op een groot familieboerderij omgeven door dieren. Alleen, zonder vrouw of kinderen. Mijn voorland. Een zielsverwant die maar al te goed mijn staat zal begrijpen. De volgende ochtend zal ik erheen rijden.

Het feit dat ik een plan heb gemaakt stemt me tevreden. Vanaf vandaag leef ik per dag. Alleen zo zal er genoeg tijd verstrijken en zal de pijn om haar wegslijten.

In het eerste de beste motel langs de snelweg kom ik de nacht verbazingwekkend goed door. Het ruikt er vaag naar curry en schoonmaakmiddel. Maar de ochtend is moeilijker als ik bemerk dat mijn lid ongeduldig op mijn onderbuik klopt en aandringt om het zachte vlees van haar weer te mogen voelen. Anna. Fuck, ook al ben ik mijlenweg van haar verwijderd, mijn gevoel voor haar klopt door mijn hele lijf. Soms kan je naast iemand staan en toch de ander niet meer voelen. Iemand aanraken en niets ervaren. En soms, zoals nu, kan de afstand nog zo groot zijn, maar voelt de ander zo pijnlijk tergend dichtbij. Het is bijna alsof ik haar aan kan raken. Alsof ik alleen maar mijn ogen hoef te sluiten en ik dan haar lippen op de mijne zal voelen. Kon het maar. Was de technologie maar zover dat je puur door aan iemand te denken degene naar je toe kan halen en vast kan houden. Ik zou al genoegen nemen met een hologram, zo ontzettend mis ik haar. Niet dat ik moeite heb om haar voor de geest te halen, maar haar zien, haar even echt te zien... Verdomme.

Een warme zonnestraal valt op mijn gezicht. Automatisch reikt mijn rechterhand naar mijn harde. Dat ik besloten heb afstand te doen van de liefde betekent nog niet dat mijn verlangen naar haar verdwenen is. De keuze om haar los te laten heeft niks met mijn gevoel te maken. Maar gevoel kan je uitschakelen, verstoppen, ergens achterlaten waar het geen invloed meer hoeft te hebben op je daden. Lust echter, lust blijft aan je trekken als een hongerig beest dat maar niet wordt gevoed. Gelukkig is daar een makkelijke remedie tegen.

Ik voel hoe mijn lul klopt in mijn hand. Bij de eerste aanraking voel ik een schok. Ik ga door. Ik zie haar lippen voor me, ik ruik haar warme huid. Het zuchten en kreunen van haar, terwijl ik mezelf in haar begroef, klinken als een zoete echo in mijn hoofd. Dat liefde zo pijnlijk kon zijn had ik nooit kunnen bedenken. Nu snap ik maar al te goed waarom ik de keuze heb gemaakt er niet mee door te gaan. Het leven dat ik had voor Anna was prima, en dat zal het straks vast ook weer worden. Ook al besef ik me al te goed dat de glans en schittering van alles wat in de huidige tijd gebeurt mist, ik moet door. Dan maar het matte leven, dat is tenminste enigszins te verteren.

Wordt vervolgd.