Sexy time - De chagrijnige kok #2: 'Blijf hier ver vandaan, zeg ik je'

'Erik, waar blijf je?'

Zonder pardon wordt de deur opengesmeten, en een vrouw stapt mijn zaak binnen. Voordat ik iets tegen haar kan zeggen over haar brutaliteit en dat we dicht zijn en dat ze hier helemaal niks te zoeken heeft, vliegt ze hem om de hals.

'Schatje, mijn vrienden zijn er. Kom, ze wachten op je.'

Ze drukt haar lijf tegen de zijne en ik zie aan zijn blik dat hij zich geneert. Hij geeft niet terug wat zij duidelijk van hem verwacht en duwt haar langzaam van zich af. Als een plakkerige poes blijft ze met haar klauwen om hem heen verstrengeld totdat ze duidelijk tegen haar zin stukje voor stukje als klittenband loslaat.

'Bregje, dit is Emma,' zegt hij zakelijk.

Dan pas lijkt ze me op te merken en verschijnt er een flauwe lach op haar gezicht. Ze steekt haar hand naar me uit alsof ze een handkus verwacht en knippert met haar ogen.

Ik kijk ernaar en steek mijn handen in mijn zakken. Je krijgt terug wat je me geeft, en bij deze zijn dat geen manieren.

'Juist. Aangenaam. Ehm, sorry maar ik moet naar huis. Vinden jullie het heel erg?' Ik draai me om houd de deur open, zodat het stel mijn pand kan verlaten. Erik maakt zijn ogen klein, grijpt het bankje met zijn ene hand en lijkt over superkrachten te beschikken. Waar ik zeker beide armen nodig heb om het ding buiten en binnen te zetten, lijkt het bankje in zijn arm een veertje.

Het pedante kipje loop voor hem uit en wiegt overdreven met haar heupen in haar rode loei strakke jurk. Ik stel me voor hoe hij haar van achteren neemt en zij haar rug hol maakt om hem betere toegang te verschaffen, maar vooral om hem te betoveren met haar achterwerk. Het idee doet me gruwelen. Ik ken de man niet, en toch heb ik het idee dat hij meer waard is dan de vrouw die hier voor mijn neus stond. Maar dat is jaloezie wat spreekt. Na mijn breuk met Richard vind ik iedere vrouw die een leuke man heeft een trut, omdat zij iets heeft wat ik ben verloren.

Hij volgt haar. Ik zucht opgelucht en blijf binnen om het alarm er weer op te zetten. De duisternis maakt me rustig. Ik sluit eventjes mijn ogen voordat ik de code intoets. Even weer tot mezelf komen en dan hup naar huis. Klaar met deze enerverende dag. Dan open ik ze weer en toets de cijfers in.

'Sorry voor zonet.'

Ik schrik van de woorden en zijn lijf dat ineens weer tegenover mij staat. Een gloeiende lawine stroomt door mijn aderen. Mijn handen beginnen te trillen en ik voel hoe mijn ademhaling versnelt. Hij doet iets heel heftigs met me en even raak ik van de wijs. Ook al is het donker hier, zijn ogen fonkelen en blijven op me gericht. Ik voel me naakt en kwetsbaar. Waarom kijkt hij zo naar me?

'Snel, we moeten naar buiten, ik heb het alarm erop gezet,' zeg ik om mezelf een houding te geven, maar vooral om hem niet aan te hoeven kijken. Ik duw hem naar buiten en voel zijn spiermassa zich naar mijn handen herschikken. Hij voelt te goed. Stevig. En vooral warm, erg warm.

Eenmaal buiten stap ik naar links de kant van het metrostation op, en kijk ik niet meer achterom. Grappig hoe je je het ene moment nog in een dagdroom waant en het andere moment met je hoofd hard op de realiteit stuit. Er bekruipt me een angstig gevoel dat deze man een grote rol gaat spelen in mijn leven, en het idee dat hij een relatie heeft, geeft me de zenuwen.

Nee Emma, niet meer aan denken. Dat gevoel zit gewoon tussen je oren. De man heeft een vriendin, ook al is het een nare doos, en dat is dat. Richard is vreemdgegaan en kijk hoeveel verdriet dat je heeft gedaan. Blijf hier ver vandaan, zeg ik je. Emma, blijft hier ver vandaan nu het nog kan.

Ik blijf de mantra herhalen tot aan het metrostation, maar er is een aan-knop in me beroerd waar ik geen toegang toe heb, en die ik niet eigenhandig uit kan zetten.

Wordt vervolgd.