Anna Karolina #269: 'Geniet van je laatste avondmaal'

Ik wil niet zeggen dat ik voor hetere vuren heb gestaan, maar toch voelt het alsof ik dit wel aankan. Isabella en Alejandro staan met hun rug naar ons toe, dicht bij elkaar, met ieder een glas in de hand en fluisteren woorden die streng en gebiedend klinken.

Hij trekt haar ineens aan haar elleboog en aan haar lichaamstaal te zien is ze bang voor hem. De Isabella die ik ken zou allang een grote mond opgezet hebben tegen deze bruut, maar haar tengere lijf is ineengedoken en in afwachting van meer naars.

'Come on lady, let’s go.'

De oudere dame duwt me zachtjes naar voren. Alsof ik het Colosseum in word geleid en me klaar maak voor een heftige strijd; zo voel ik me.

Laten we aan tafel gaan. Je zit hier. Kom.'

Alejandro gebaart met zijn grote hand naar de stoel het dichtst bij hem en ik knik volgzaam. Dit is mijn voorrecht, mijn voorsprong op alles en iedereen. Hij denkt dat ik zijn verloren vrouw ben en zal er alles aan doen om mij aan zijn zijde te houden. Eenieder die mij maar met een kleine vinger aanraakt, krijgt met hem te maken. Ik heb de macht; het beest aan de riem.

'Waarom lach je? Binnenpretje?'

Isabella kijkt me argwanend aan en ik glimlach allerliefst terug.

'Ja. Ongelofelijk dat wij hier zo kunnen zitten.'

Alejandro grijpt mijn hand en knijpt er naar zijn inzicht zacht in. Zijn kracht is niet normaal. Ik vraag me af of hij zelf wel weet hoe sterk hij is en hoe kwetsbaar iedereen om hem heen zich voelt.

'Vertel Alejandro, heb je Isa…ik bedoel Frida nog gezien na mijn verdwijning?'

Ze spuugt haar net genomen hap uit en kijkt nu angstig mijn kant op. Zelfingenomen kijk ik haar kant op.

'Frida verdween samen met jou. Ze heeft geen minuut stilgezeten en is je gaan zoeken. Ze had connecties en was ervan overtuigd dat ze jou sneller kon vinden, dan als ik mijn mannen in zou zetten.'

'En? Kreeg ze gelijk?'

'Nee. Niemand kreeg gelijk. Want ik heb je nu pas terug. Nu Damir en Sasha je bij me hebben afgeleverd.'

'Damir! Damir is hier?!'

Isabella’s hoofd lijkt bijna te ontploffen en ik grijns om haar ongecontroleerde reactie.

'Ken jij Damir?', vraag ik haar plagend ook al weet ik heel goed het antwoord.

'Kennen? Haha, kom op Frida, vertel je prachtige liefdesgeschiedenis maar. We konden er nooit genoeg van krijgen.'

De blik van Alejandro wordt duister, hij gaat achterover hangen en vouwt zijn gespierde armen achter zijn hoofd.

'Ik heb geen zin om het te vertellen, sorry. Een andere keer okay. Ik voel dat het weerzien met Iris me meer doet dan ik had verwacht.'

Zijn harde vuist landt op tafel en doet al het aardwerk schudden. Ik vang mijn glas op en kijk nu smekend richting Isabella. Het is overduidelijk dat hier iets raars aan de hand is en nerveus neem ik een slok van mijn wijn.

'Vertel verdomme het verhaal Frida of moet ik het verdomme uit je trekken?'

'Ik, ik denk dat het begon toen ….'

'Je weet heel goed wanneer het begon. Het begon toen je ineens op de proppen kwam met die hufter van een Damir en besloot met hem te trouwen. Kom op. Vertel het echte verhaal maar als je durft. Of ben je nu al vergeten hoe het allemaal echt is gegaan?'

De handen van Isabella schudden als de vleugels van een kleurrijke libel. Het geluid dat haar tientallen armbanden maken heeft iets magisch doch duisters. Hier is onheil op komst en ik houd mijn adem in.

'Vuile leugenaar! Dacht je nou echt dat ik er niet achter zou komen? Ik weet heel goed wie jij bent en wat je ons hebt aangedaan. Je denkt toch niet echt dat ik je alleen heb laten komen, zodat je je dood gewaande vriendin weer in je armen kon sluiten. Of wel? Ha, zo dom en naïef zou je nog zijn ook. Nee!...'

Hij schuift nu zijn stoel in een enkele beweging naar achteren en staat als een reus over de tafel geleund.

'…Nee nee, jij gaat nu mooi in alle geuren en kleuren vertellen hoe je ervoor gezorgd hebt dat ze mijn mooie Iris in handen kregen. Geen zorgen, ik heb je favoriete gerecht laten maken vandaag, dus geniet van je laatste avondmaal! Schiet op, eet je fucking fajitas.'