De wondere wereld van Winterberg, daar is Bettina Holwerda één keer geweest.

Ik mag dan in 't Gooi wonen, er is één ding dat totaal on-Goois is aan mij: ik ben nog nooit op wintersport geweest. Waar de we-gaan-dit-jaar-drie-keer-naar-de-sneeuw-verhalen je hier om de oren vliegen, heb ik hooguit een mager verhaal over die ene vakantie in Winterberg. Nou ja, mager, het was best een avontuur.

Natuurlijk wist ik wel dat Winterberg niet bepaald de Alpen zijn, maar met een schattig sleetje de heuvel af trok me meer dan op ski's van een zwarte piste, zeker met mijn destijds zeven maanden zwangere buik. Onze zoon Lux was net twee geworden, dus die vier uurtjes rijden leken goed te doen. De memo dat half Duitsland werd verbouwd was even aan ons voorbij gegaan, dus dat die vier uurtjes er tien werden, was een beetje jammer. Maar eindelijk, daar was het bordje Winterberg! 

'Eh, waar is precies die sprookjesachtige witte wereld?' vroeg ik aan niemand terwijl ik keek naar een spookachtige grauwe toestand. Niks geen sneeuw, die was er niet dit jaar. Kleine tegenvaller, maar nog geen man overboord, want ik had niet zomaar een huisjespark geboekt, nee, dat van ons had een tropisch zwemparadijs!

Eenmaal in de kleedhokjes kwam ik erachter dat ik geen zwemkleding mee had. Ook dat was geen probleem, die hadden ze daar vast ook. Dat de collectie gemaakt leek voor mensen met een beduidend hogere leeftijd dan ik mocht de pret niet drukken, want het paste, terwijl ik toch zeven maanden zwanger was. Dus paradeerde ik vol zelfvertrouwen rond in mijn enorme badpak, als ware ik de zwangere Pamela Anderson van Winterberg.

Na een heerlijke zwemsessie liepen we walmend naar chloor naar ons huisje. Daar voltrok  zich even later een van de grootste drama's in het leven van een tweejarige.  DE.LIEVELINGSKNUFFEL.WAS.KWIJT. Dus daar ging ik, in het duister, met het karige zaklampje van m'n mobiel al onze gangen na, op zoek naar Smoezel. Ik ben door bosjes gestruind, door kleedhokjes gekropen, heb tussen flamingo's gegraaid en in prullenbakken gegraven. Uiteindelijk gaf ik het, al liggend met mijn hoogzwangere buik op het ijskoude asfalt met dat lampje speurend onder onze auto, huilend op.

Ik kwam verwilderd terug in ons huisje en had een vreselijke nacht, terwijl Lux gewoon sliep. Om klokslag acht uur waggelde ik zo grauw als het weer naar de afdeling gevonden voorwerpen en daar... lag Smoezel. Ik huilde weer, maar nu van geluk. En zo is dat grijze Winterberg toch best bijzonder geworden.