Poep, da's voor Bettina Holwerda dus echt taboe. En dat is best shit.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik praat geen poep. Sowieso niet natuurlijk, want o, o, wat komen er zinnige dingen uit mijn mond, maar letterlijk: ik praat niet over poep. Tenminste, niet over míjn poep.

Dat heeft natuurlijk ook met opvoeding te maken. Ik ken gezinnen waarbij scheten laten op feesten en partijen het hoogtepunt van de avond was. Rollend over de grond van het lachen als iemand een scheet liet waarbij een onweersbui in het niet viel. In onze familie kwam dit niet voor. Godzijdank. Het idee dat ome Jan of tante Joke eens even een lekkere, dikke scheet zou laten tijdens het eten van m'n mokkagebakje lijkt me een behoorlijk horrorscenario. Bij ons thuis praatten we vroeger ook vrijwel nooit over poep, alsof het niet bestond. En dat idee is zo vastgeroest komen te zitten in mij, dat dat voor mij persoonlijk nog steeds een taboe is. Mijn man heeft mij in al die achttien jaren samen nog nooit op iets poeperigs kunnen betrappen.

Maar dan krijg je kinderen en vliegt de poep je om de oren, sterker nog: het wordt een hele wetenschap. Wanneer er goed gepoept wordt, kan dat je dag maken. Kleuren en geuren worden geanalyseerd en de structuur uitvoerig bekeken. Het is ontzettend belangrijk om erop te letten en er open over te zijn, dat snap ik ook wel, dus is het bij ons thuis ondertussen totaal geen taboe meer. Tussen mijn vier huisgenoten dan, bij mij nog wel. Mama poept nooit.

Ik weet niet wat het is, misschien omdat ik wil dat er nog iets van mezelf blijft. Als mijn man er plagerig naar informeert, zeg ik standaard: 'Ik wil gewoon sexy zijn.' Terwijl ik met ontplofte haren en in mijn konijnenonesie een dikke boer laat. Het strookt niet met wie ik ben, ik ben open over heel veel, behalve dus mijn poep.

En ja, zo'n taboe in je leven is behoorlijk onhandig. Bijvoorbeeld wanneer je bij je huisarts zit die luchtig naar je stoelgang vraagt en jij vervolgens met rode vlekken in je nek en een halve hyperventilatie-aanval antwoord geeft. En als ze dan vragen naar de structuur van die ontlasting is het helemaal een reden tot bijna flauwvallen. Ook verkeerd eten tijdens een eerste weekendje weg met een nieuwe verkering is niet bepaald een feest. Zware diarree op een kleine hotelkamer met een toilet zonder deur: je zou van minder in de stress schieten.

Om over bevallen van een kind maar niet te spreken, want je perst er een kind uit, dus er komt nogal druk te staan op de onderkant, waardoor alles wat in die onderkant zit er ook uitgeperst wordt. Tenminste: dat denk ik, ik heb het namelijk geblockt en mijn man mag er NOOIT, maar dan ook NOOIT meer over praten. 

Wat een gedoe eigenlijk, zo'n taboe. Ik laat vanavond in bed gewoon heel sexy een dikke scheet.