Oudemannenbillen: ik vraag me af hoe ik me daar in hemelsnaam lichamelijk tot aangetrokken zou kunnen voelen

Voor Bettina Holwerda is leeftijd maar een getal. Of toch niet...?

Ik kijk op Netflix naar Sex And The City en stuit op een aflevering waarin forty-something Samantha op date gaat met een steenrijke vriend van Donald Trump, een 'jongeman' van 72 jaar. Dat hij haar als een prinses behandelt, bevalt haar wel. Maar als ze eenmaal in de slaapkamer zijn 'oudemannenbillen' ziet, weet ze niet hoe snel ze haar biezen moet pakken.

Met het risico dat jullie me enorm oppervlakkig vinden: ik vroeg me ook af hoe ik me daar in hemelsnaam lichamelijk tot aangetrokken zou kunnen voelen. En dat is geen grappig bedoelde sneer, ik vraag het me oprecht af. Zal mijn beeld van wat aantrekkelijk is veranderen, als ik ouder mag worden? Dat m'n seksuele voorkeur zich vanzelf zal verleggen naar oudere mannen? Hoe werkt dat überhaupt? Verandert mijn kledingsmaak vanzelf van uitbundig roze, jong en glitter naar grijs, bruin en degelijk? Of verwacht de wereld dat dan van mij? Zou ik, als ik vrijgezel en nog vitaal zou zijn, op m'n tachtigste de Joan Collins van de Lage Landen worden in een glitterjurk met een jonge god aan mijn zijde? Of wil ik dat dan helemaal niet meer?

Ik ben nu 45 en nooit met mijn leeftijd bezig. Ik voel me fit, heb niet het idee dat mijn lichaam niet meer kan wat het twintig jaar geleden kon en ik draag en doe wat ik wil. Maar ik bén wel ouder. Tenminste, als ik mijn kinderen en de maatschappij mag geloven. En dat voelt best raar. 

In mijn hoofd ben ik geen oudere vrouw. Ik dans, zing, luister, kijk en doe niet zo veel anders dan toen ik jonger was. Toch word ik af en toe teruggefloten, vooral door mezelf. Want wanneer ik een film kijk met daarin een knappe man en erachter kom dat hij met gemak mijn zoon had kunnen zijn, vind ik het eigenlijk niet kunnen dat ik hem aantrekkelijk vind. En ik betrap mezelf erop dat ik het een beetje triest vind dat ik net zo hysterisch fan van die K-pop-boyband ben als m'n dochter. Als ik een outfit aantrek die wat jong oogt, hoor ik mezelf regelmatig aan mijn man vragen: 'Ben ik nu niet van achter een lyceum en van voren een museum?' Heel jammer en totaal out of character. Ik vind echt dat leeftijd alleen maar een getal is, maar blijkbaar is leeftijdsdiscriminatie door de buitenwereld zo mijn vezels ingekropen dat ik mezelf daarin beperk. 

Maar weet je wat? Ik ben er klaar mee. Ik blijf lekker doen wat ik doe: het leven vastpakken alsof er geen morgen is. De wereld zien, losgaan bij concerten, dromen van nieuwe carrièrekansen, genieten, nieuwsgierig blijven. En als ik me over dertig jaar, in een Barbie-T-shirt en met een gerimpeld hoofd, loop te vergapen aan een knappe 24-jarige kerel, boeit het niet. Ik ben voor de wereld toch al bijna twintig jaar een cougar, oftewel: de oudere vrouw van Jim Bakkum.