Als je terugblikt op je trouwdag, denk je dan aan de sprookjesversie of aan de daadwerkelijke versie? Bettina vertelt hoe dat eruit ziet.

Als het over mijn trouwdag gaat, kan ik je twee versies geven. In de eerste versie vertel ik je dat het de mooiste dag van mijn leven was. Dat het mijn levenslange meisjesdroom was om te trouwen in een prachtige witte jurk, en dat die droom nu uitkwam. Dat het zo bijzonder was om daar aan te komen, bij die kerk, waar iedereen binnen al vol verwachting op me zat te wachten. Dat ik toen ik binnenliep voor het eerst die dag de liefde van mijn leven zag staan met een traan in z’n ooghoek, en de wereld om ons heen leek weg te vallen. Dat de ceremonie er een uit een droom was. Dat de route van de trouwlocatie naar de feestlocatie op rolletjes liep. Dat het feest meteen losbarstte en we genoten en dansten of er geen  morgen bestond. Dat de huwelijksnacht vuurwerk was en we liefdevol in elkaars armen in slaap vielen, onze harten gevuld met liefde. 

Ik kan je ook versie twee geven. Waarin ik je vertel dat ik al maanden lichtelijk opzag tegen de bewuste dag. Dat ik dat voor me hield, omdat dat not done is en je op een roze wolk moet zweven. Dat ik niet met een rits vriendinnen de dag lachend begon terwijl we werden opgemaakt, maar dat ik die bewust alleen begon, omdat ik, als introvert zijnde, al m’n energie moest bewaren voor de rest van de dag. 

Dat ik bijna flauwviel van de spanning toen ik die volle kerk in liep, omdat ik op werkvlak prima tegen volle arena’s kan, maar op privévlak niet in het middelpunt van de belangstelling wil staan. Dat toen de gordijnen opengingen en ik naar voren liep met mijn vier kleine neefjes en mijn vader, mijn hoofd bijna ontplofte van het proberen niet te huilen, omdat ik dat niet op z’n Máxima’s doe, maar op z’n Kim Kardashians (ugly cry XL). Dat de ambtenaar die het huwelijk voltrok haar verhaal begon met het omhooghouden van de Viva, met daarin een interview met mijn toekomstige echtgenoot, en daar delen uit voordroeg, waardoor we door de grond van die kerk zakten van schaamte. 

Dat we naar buiten liepen en we ons gehuurde vervoer niet konden bereiken door de toegestroomde roddelpers. Dat het feest begon met tweehonderd nieuwe avondgasten die niet bij de ceremonie waren, waardoor we de eerste twee uur zo’n tweehonderd keer hetzelfde verhaal herhaalden aan mensen die in een enorme rij stonden om ons te willen spreken. Dat ik veel mensen nooit eerder had gezien. Dat vooral oudooms in m’n aura kwamen en met zeer slechte alcoholadem een uur in mijn gezicht lalden. Dat we die avond in het hotel kapot waren en meteen voor pampus lagen, in trouwkleding en al. 

Mag je zelf raden welke versie het is geweest. In ieder geval een versie waarbij we omgeven waren door liefde. Mijn man zou trouwens ons huwelijk over willen doen, gewoon voor de leuk. Laat mijn agenda voor de komende 189 jaar nou net vol zitten...