Waarom opruimen als je ook kunt ontspullen?

Met mijn jongens tegen me aangeplakt (die laat ik voorlopig niet meer los) loop ik ons huis binnen. Voor het eerst sinds een lange tijd zie ik het echt weer. Niet de strepen op de trap die nog overgeverfd moeten worden of de plint die steeds maar weer los laat. Nee, ik zie ons huis voor wat het is, een mooi huis. Niet de hyperfocus op alles wat er nog beter kan.  Een pauze van je routine geeft je deze heldere blik. Een overzicht van alles wat al goed is. En inzichten hoe je de zaken (zonder een gevoel van gebrek) efficiënter kan aanpakken. Want waarom opruimen als je ook kan ontspullen? Liever even in de troep leven en spullen elimineren zodat je die in de toekomst niet meer hoeft te tackelen. Na wat onderzoek (shout out naar the minimal mom) begin ik in de keuken. In mijn arsenaal? Een vuilniszak en twee dozen. Op de zak schrijf ik Doneren en op de dozen Tijd zal het vertellen. 

Lees ook: Mijn tweelingzus kijkt me met draaiende ogen aan: 'Wanneer drop je een keer het robot onderwerp?’

Alles wat ik een jaar niet heb aangeraakt, gaat voor de guillotine. Ik ga mijn tijd terug claimen. Zodat ik meer tijd heb om aan mijn robot te sleutelen of knoflook te planten in de tuin. Het proces werkt snel. Ik bak ruimte in de kasten en lades waar ik normaal gesproken de lunchboxen als een onmogelijke tetris in elkaar moet puzzelen, wat niet gemakkelijk is om 6 uur 's ochtends.  

Het ontspullen voelt niet overweldigend, omdat er lucht in mezelf zit. Lucht die ik gekregen heb door even uit de routines te stappen. Als je iets meeneemt uit deze column, laat dat het zijn: als je er niet uitkomt, gun jezelf dan een nachtje weg. Het werkt een wonder. 

En ja, ik heb obviously mijn man elke opgeruimde lade in mijn bijzijn open laten maken. Want zo klein is mijn ego dan ook wel weer.