Anna Karolina #327: de walgelijke waarheid van Anna en Alejandro

'Ze rijden richting het vliegveld.'

Isabella tuurt door de aangeslagen raam van de auto.

'We zijn Nadia kwijt, ik zie alleen de wagen van Alejandro,' briest ze en ze drukt hard op de rem. De wagen komt knisperend tot stilstand en ik ren richting de ingang. Isabella volgt me.

'Hey, het lijkt me niet handig om de aandacht op jezelf te vestigen. De mannen van Alejandro zijn hier overal. Vergeet niet dat je hier op zijn grond bent. Hij beheerst hier de onderwereld, niet jij. Als iemand merkt dat de politie hier is, laat staan wij, de twee undercover ratten die hier jaren geleden huis hebben gehouden, dan komen wij nooit levend thuis.'

'Fuck!' brul ik luid, en ik blijf staan. Ik scan de ruimte door en dan zie ik ze, een tiental meters voor ons. De grootte van de wildeling torent boven alle anderen uit. Hij houdt Anna vast en haar haren zwiepen alle kanten op. De omstanders moeten zien dat ze onwillig met hem meegaat, maar ik snap maar al te goed dat ze geen vinger naar hem uit durven te steken.

Het enige wat me blij maakt is dat hij haar daadwerkelijk naar het vliegveld heeft gebracht. Hij houdt zich aan de afspraak, aan de in stilte gemaakte overeenkomst dat hij haar in veiligheid brengt en ik hem verder met rust zal laten. Een zeer winstgevende deal. Dit is een kleine opoffering voor de bruut.

'Kom,' ik grijp Isabella bij de hand en loop richting een souvenirwinkel.

Met een gekleurde sjaal geknoopt om haar donkere haren, een rieten mand op haar heup en een zonnebril op mijn kop doen we net alsof we toeristen zijn. Resoluut vervolgen we onze weg naar de achterkant van het vliegveld. Ze gaan richting de privéjets, maar natuurlijk. Hij kan Anna anders nooit zo snel het land uitkrijgen zonder paspoort.

Vreemd hoe een drukke openbare ruimte als een vliegveld er ineens duister en kil uit kan zien als je je begeeft in een afgezonderde vleugel van het gebouw. Isabella knijpt hard in mijn arm. Twee gespierde hompen vlees kijken onze kant op en lijken totaal niet geamuseerd.

'Au,' schreeuwt Isabella uit en pakt haar buik vast. De ogen van de mannen vernauwen zich.

'Help haar,' gebied ik. Ik weet precies wat ze aan het doen is. Als je jarenlang met elkaar samenwerkt ken je de trucs van je collega maar al te goed.

Ze buigt zich voorover, zogenaamd in helse pijn, en smekend kijk ik de mannen aan.

'Bel een ambulance. Snel!'

De mannen kijken dommig naar elkaar en ik zou bijna lachen om het kluchtkarakter van deze situatie, ware het niet dat het werkt en de een haar vastpakt en de ander een telefoon aan zijn oor houdt. Ik neem een sprint richting de grijze deuren en hoor in de verte een woordwisseling.

Ik weet wat ik hem gevraagd heb. Ik weet dat ik haar aan hem heb overgedragen. Maar het was een fout. Een grote fout. Niemand anders dan ik hoort naast haar in het vliegtuig te zitten en haar weer veilig op Nederlandse bodem te verwelkomen. Alles wat hier is gebeurd, wat haar overkomen is, is mijn schuld. Dus fuck de afspraak. We zijn al jarenlang vijanden en zullen nooit wat anders zijn, ook al pretenderen wij nu elkaar te tolereren.

Ik sta voor een grijze deur. De geluiden komen hier vandaan. Ze zijn hier. Langzaam open ik de deur. Een vage damp hangt in de doodse ruimte. Ondefinieerbare geluiden klinken vanuit een half geopende deur, links van de ingang, waar de stoom vandaan komt. Het voelt alsof ik in een droom ben beland. Ik wil wakker worden, maar het enige wat ik doe is passen zetten richting de hel.

'Het heeft geen zin om je tegen me te verzetten Anna, voel me, voel me in je. Ik ben een deel van jou, en jij een deel van mij.'

Het is de stem van Alejandro. Ik hoor haar kreunen. Het geluid van lichamen die over elkaar glijden ramt zich in mijn oren. Hij neukt haar. De klanken van mijn grootste nachtmerrie.

Wordt vervolgd.