Anna Karolina #328: de pijnlijke keuze

Ik weet niet wat erger is: ze daadwerkelijk bezig zien of het idee van hen samen, naakt onder de douche. Even voel ik mijn benen weifelen om door te lopen, maar ik moet het zien. Ik moet. Anders zal ik me de meest ranzige beelden voor de geest halen en mezelf helemaal kapot denken.

'Alsjeblieft, niet doen, Alejandro, laat me niet komen,' hoor ik zachtjes klinken vanuit de dampende deur. Aan het geluid te horen windt haar smeekbede hem alleen nog maar meer op. Het geluid van zijn geram versnelt en klinkt nu hard en meedogenloos.

'Ben maar niet bang, ik laat je gaan. Je bent vanavond nog thuis. Maar voor nu, geef me jezelf. Laat me voelen dat dit niet de laatste keer is dat ik je zie. Ik voel voor je, Anna. Hoor me, en begrijp het toch.'

Zijn walgelijk gehijg doet mijn bloed razen van woede. Ik neem de laatste laffe stappen richting de deur en grijp de klink. Mijn ademhaling lijkt verdwenen en er heerst nu volledige stilte in mijn hoofd. Alsof de wereld compleet stilstaat en alles wat zich voor dit moment afspeelde, instant in elkaar zal kelderen.

'Kijk me aan. Kijk me aan.'

Hij grijpt Anna bij haar haren en haar kin wijst omhoog. Ze kijkt hem recht in de ogen aan en hij ramt zichzelf in haar. Hij bijt beestachtig op zijn lip en het is overduidelijk dat hij op dit precieze moment versmelt met haar. Dit doet nog meer pijn dan ik dacht. Ik voel dat er iets tussen de twee speelt wat honderd procent niet slechts seks en lust is. Van Anna verbaast het me nog niet eens zo, maar hij. De man die nooit enige emotie heeft laten blijken in het verleden en die zonder scrupules door het leven gaat, deze man is gezwicht voor haar kracht.

Ik hou mijn adem in en laat de deur los. Het mistige tafereel heeft een optelsom in gang gesteld die slechts naar één oplossing neigt. En dat is afstand doen van dit alles. Van haar. Ergens wist ik het wel. Al voordat het überhaupt iets werd. Maar nu weet ik het zeker. Deze vrouw zal me vernietigen. De liefde die ik voor haar voel is te groot voor mij om het leefbaar te houden. Kijk mij nou! Naar de sneue klootzak die ik nu geworden ben. Ik wil afstand doen van mijn werk. Heb mijn rug toegekeerd naar de mensen die er altijd voor me waren. Haar manipulatieve gedrag en overheersende bedwelmende liefde zuigen me volledig leeg. Net als mij zal ze ook Alejandro van binnenuit weten te vernietigen. En het trieste aan dit hele verhaal is dat ze het zelf niet eens doorheeft.

Voor haar bestaat er niks anders dan de liefde. Ze voedt zich met degenen die voor haar zwichten. Ik gun haar alles wat ze begeert, maar klaarblijkelijk hoor ik daar niet meer bij. En eerlijk gezegd ben ik daar nu opgelucht over.

Eenmaal buiten de ruimte voelt het alsof ik voor het eerst sinds tijden weer kan ademhalen. Isabella zit op een plastic stoel en houdt de twee kerels onder schot. Ze glimlacht provocerend en tuimelt met haar hoofd.

'Laat ze gaan we zijn klaar hier,' wenk ik naar haar, en ik knik naar de mannen die me verwachtingsvol aankijken. Ze laat haar wapen met een vragende blik zakken en de bulldozers staan als een massa spieren sloom op. Geen van hen doet nog een poging ons te pakken te krijgen. Alsof ze allebei maar al te goed weten wat ik zonet heb gezien, en dat wij totaal geen gevaar meer vormen voor hun opperbaas.

'What the fuck? Wat is er gebeurd?' Isabella springt achter me aan en probeert mijn versnelde pas bij te houden.

'Ik vertel het je later. We moeten hier weg.'

'Sebastiaan?' ze trekt ongeduldig aan mijn arm. Met een ruk kom ik los uit haar grip.

'Noem me maar weer Damir.'

Wordt vervolgd.