Sexy time - De kluizenkraker #3: 'Wat mij betreft staat Mr. Darcy nu voor me'

Mijn wangen gloeien als geroosterde appels. Verward en happend naar lucht stap ik de zaak binnen. Mijn handen trillen na van het opendoen van de deur. De geur van boeken omhelst me direct als een kalmerende balsem.

De boekenwinkel. Hier kan ik mezelf verliezen tussen de werken van alle grote denkers en romanciers van de wereld, en lijkt de realiteit over de drempel niet te bestaan. Na mijn literaire studie wist ik wat ik wilde doen, en dat was me altijd zo veel mogelijk te omringen met boeken. Lezen, schrijven, het maakt niet uit, als het maar woorden en verhalen zijn, gebonden tot heerlijk riekende objecten.

Misschien maak ik me wel druk om niks. Alsof hij hier serieus binnen gaat stappen alleen maar omdat ik hier werk. Ik lach om mijn eigen idioterie, zet mijn tas weg en laat de koffie pruttelen. Eén kop is nooit genoeg. De ochtend verloopt zoals altijd als een lome slak die nog niet weet of het naar links of naar rechts moet afslaan en maar een beetje vast blijft plakken. Regendruppels vallen zachtjes tegen de ruiten, en rond enen besluit ik het bordje van de voordeur om te draaien van GEOPEND naar GESLOTEN, en even een lunchpauze in te lassen.

Mijn reeds gesmeerde boterhammen liggen zielig in elkaar gedeukt in mijn lunchbox. Ik staar er lusteloos naar en net op het moment dat ik er een wil bevrijden uit deze benarde situatie, hoor ik een geklop op de deur. Ik schrik en frons geïrriteerd. Kunnen die mensen niet lezen of zo? Of hebben ze een bord voor hun kop? Mijn iets te overdreven reactie herinnert me aan de ochtend. Ik voel me onrustig en dat is precies een gevoel dat ik zo liefst mogelijk uit de weg wil gaan. Sommigen zoeken naar adrenaline en onrust in het leven en voelen zich daardoor levend, maar ik, ik gedij het liefst op routine en rust.

Bij het tweede geklop sta ik haastig op, smijt de boterham weer terug in de mistroostige roze box en stap naar voren.

'Shit!'

Hij kijkt me met zijn donkere ogen recht aan. Ik lijk wel veranderd in steen en blijf staan. Zijn haren hangen nattig rond zijn niet te behappen knappe kop en zijn schouders staan naar voren doordat hij zijn handen in zijn zakken houdt. Hij lijkt totaal niet meer op de stoere Don Juan die dagelijks het vrouwelijk schoon versiert op straat, maar eerder een verlegen knul die iets probeert te doen wat hij nog nooit eerder heeft gedaan.

Ik lift mijn armen op in een vragende geste. Dan verschijnt er een flauwe glimlach op zijn lippen en zijn blik richt zich op het slot. Als gehypnotiseerd loop ik naar hem toe. Mijn handen doen wat er blijkbaar van ze wordt verwacht, maar ik weet totaal niet wat er nu met me aan het gebeuren is. Ik lijk wel getransporteerd naar een van de verhalen die ik zo gretig verslind. Het kan niet anders dan dat hij toch echt hier voor mij gekomen is.

Ik moet rustig blijven. Deze man weet namelijk precies wat hij doet. Maar wat ik ook probeer om mijn hart te bedaren, het faalt. Mijn fantasie overwint de realiteit en wat mij betreft staat nu Mr. Darcy voor me en komt er zo meteen een liefdesverklaring van heb ik jou daar.

De regen staat hem goed, precies zoals in de boeken van Jane Austen, en ik laat mijn hongerige blik over hem heen glijden. Zonder gene blijf ik een paar tellen hem bekijken en glunder bij het idee dat dit misschien de dag zal zijn dat ik hier, tussen alle verhalen over de liefde, mijn eigen verhaal ga schrijven. Vreemd genoeg voel ik me goed en in mijn kracht, maar dat zal de omgeving wel met me doen.

'Hey, wat kan ik voor je doen?' vraag ik met mijn meest zwoele stem.

Even kijkt hij langs me heen en dan richt hij zijn blik weer jongensachtig naar mij. Zonder woorden weet ik wat hij gaat zeggen. Hij voelt het ook.

'Heb je boeken van Henry Miller?'

In een klap spat mijn dagdroom uit elkaar, en ik kijk hem vragend aan. De sluier der illusie trekt weg en ik zie hem weer zoals ik hem altijd voorheen zag. Een lefgozer, die alleen maar aan zichzelf denkt en er blijkbaar niks om geeft dat sommigen van ons moeten lunchen.

Ik slik mijn dom verlangen naar romantiek weg en wijs hem beduusd naar de kast van de Vertaalde Literatuur. Hem de deur uitwijzen gaat me iets te ver en ik draai de deur weer terug op slot, schud met mijn hoofd en ga weer achter mijn computer op kantoor zitten. Wat een sukkel.

Wordt vervolgd.