Anna Karolina #329: thuis bij Lorraine

Het huis van Lorraine is precies zoals ik haar zou omschrijven; rommelig, vol felle, schreeuwerige kleuren en gewoonweg van alles iets te veel.

Mijn ogen knipperen nerveus van alles wat op me afkomt. Foto's, stapels boeken, magazines die torenhoog bijna tot tegen het plafond aan reiken, kleding die overal en nergens overheen gedrapeerd ligt. En toch, toch voelt het er warm en vooral op dit moment veilig.

'Anna, ga zitten. O, wat ben ik blij dat ik je zie. Het is zo lang geleden. Vertel. Hoe gaat het?'

Haar grote onderzoekende ogen kijken me aan.

'Sorry, ik voel me ineens heel erg moe,' antwoord ik, en ik pluk zenuwachtig aan mijn haren.

Ze laat haar hoofd hangen en maakt haar ogen klein.

'Ben je wel okay? Je klonk een beetje gek aan de telefoon.'

Even valt er een stilte, maar dan vervolgt ze:

'Je weet dat ik dol op je ben, maar toch moet ik je zeggen dat je er wel beter uit hebt gezien.'

Ik laat mijn blik dwalen over mijn hysterische outfit, die ik puur om die enge gasten af te schudden heb aangeschaft en lach binnensmonds. Wow, the mighty has fallen. Toen we nog collega's waren voelde ik plaatsvervangende schaamte als ik haar door de gangen voorbij zag paraderen in haar strakke gebloemde legging en gestreepte top van een of ander hip merk, dat zeker niet haar als doelgroep voor ogen had. Maar nu, nu lijk ik wel een clown die bij een schooljuf zit te wachten op de kinderen, om zo meteen een giller van een verjaardagsfeest te geven.

'Het is een lang verhaal, Lorraine. Ik kan mijn huis voorlopig niet in. Kan ik alsjeblieft hier een paar nachtjes blijven?'

Mijn smeekbede werkt en er verschijnt een glimlach op haar toch al blije toet. Ik kan het niet tegenhouden en voel hoe mijn mond en ogen vollopen met tranen. Ook al zou ik nu het liefst bij mama zijn, het warme, onschuldige, onwetende gevoel dat Lorraine me geeft, vult mijn lijf met kalmte. Hier komt niemand me zoeken.

Ze springt op. 'Natuurlijk. Ik ga direct even een bed voor je klaarzetten en dan kan je even lekker douchen en even liggen. Klinkt dat goed?'

Op het moment dat ze het woord 'douche' uitspreekt veren alle haren op mijn lichaam op. Beelden van zijn wrede, genietende kop dringen zich aan me op. Ik voel zijn lijf als een zware deken op de mijne drukken. Hij verslindt me. Hij haalt iets bij me naar boven wat zwart kleurt. De ruimte om me heen lijkt te worden aangetast door zijn aanwezigheid. Alleen al aan hem denken vernietigt alle positieve gedachten en kleur.

'Ga weg, laat me met rust, ga weg,' prevel ik.

Als vanzelf tuimelt mijn lijf van voor naar achteren. Ik voel mezelf loskomen van mijn lijf. Lorraine is duidelijk hoorbaar in een andere ruimte druk bezig met het opmaken van een bed. Het lijkt wel alsof ik tegelijkertijd in twee werelden aanwezig ben. Niemand weet van mijn hel af. Ik moet iedereen beschermen tegen de man die alles kapot weet te maken.

De felle kleuren van de kussens, het kleed en de foto's aan de muren vervagen tot een Monet-waardig tafereel. Misschien had ik hier nooit moeten komen. Stel dat hij er toch achter komt. Stel dat hij al onderweg is. Ik sta er alleen voor. Er is niemand die me nog komt redden.

'Zo, klaar.'

Met haar armen in de lucht en een trots gezicht stapt Lorraine weer de huiskamer in en knipoogt naar me. Alsof ik wakker word uit een droom kijk ik haar aan en wordt alles om me heen weer scherp.

'Ik pak nog even wat handdoeken schat, en dan ga jij even tot jezelf komen, oké?'

Ze wacht mijn antwoord niet af en gaat een andere kamer in. En weer lijkt het alsof er een entiteit om me heen gaat staan en me omarmt met zijn kracht. Alsof hij weet dat ik aan hem denk. Alsof dat alleen al hem groter, sterker en machtiger maakt.

Hij stroomt door mijn aderen. Hij heeft zichzelf een weg gebaand door mijn lijf en huist zich nu binnenin me. Mijn hart bonst en pompt zijn DNA door de mijne. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd achterover vallen.

Wordt vervolgd.