Sarah Janneh (30) heeft een duidelijke boodschap: je bent niet alleen.

Twee op de drie vrouwen maakt in hun leven seksueel grensoverschrijdend gedrag mee. Dat is 66 procent. Ik word misselijk als ik dit typ. Omdat ik er met mijn verstand niet bij kan dat we hier zijn beland. 

En ik ga eerlijk met jullie zijn. Ik heb deze column lang voor me uitgeschoven, omdat ik het heel erg moeilijk en verdrietig vind om hierover te schrijven. Maar toen ik vorige week het zoveelste verhaal hoorde van een van mijn vrienden, voelde ik dat het tijd was. En ik schrijf deze column niet voor die sukkels. Nee. Ik schrijf deze column voor al mijn vriendinnen, voor iedereen die hiermee heeft moeten dealen en voor mezelf. 

Ik weet dat het kut is om in je eentje de puinzooi van zo'n afschuwelijke gebeurtenis te moeten opruimen. En dat het steekt als iemand de situatie afdoet als een dronken avond. Terwijl jij en je lijf voelen dat er over je grenzen is gegaan. We willen het allemaal vergeten. Uit schaamte, verkramping en verdriet. We willen er nooit meer aan denken. We dekken onszelf in, omdat we bang zijn dat mensen twijfelen of het wel echt gebeurd is, en of het wel echt zo erg was allemaal, en of je wel echt nee hebt gezegd. We hebben onszelf al duizend keer de schuld gegeven. We hebben al duizend keer tegen onszelf gezegd dat we ook niet dronken hadden moeten worden, dat we ook wel aan het flirten waren en dat het ook gewoon grijs gebied is. 

Laten we voor eens en altijd korte metten maken met deze gedachten. NEE is NEE. En hou je lul in je broek als iemand je geen enkele aanleiding geeft om die eruit te halen. Grijs gebied mijn reet. Als iemand zegt of uitstraalt: ik wil je niet, dan luister je daarnaar en hou je je fatsoen. Het is niet onze schuld. Het is niet onze schuld, dat we na deze gebeurtenis geen enkele connectie meer voelden met ons lichaam. Met onze seksualiteit. Met wat van ons was. Met onze grenzen. Het feit dat we geen tampon meer in kregen. Totaal op slot. Paniekaanval op paniekaanval. Dat het kleine beetje vertrouwen dat we nog hadden in de mannen bij wie we ons veilig voelden van ons is afgenomen. En nee, ik zeg niet alle mannen, dus kom maar van die kast af. 

Maar ik zeg wel dat het verdomde moeilijk is om je weer over te geven aan iemand. Dat je er weer op mag vertrouwen dat als je dronken, onstabiel of verdrietig bent, iemand geen misbruik van de situatie maakt, maar je een kop thee geeft en zegt: 'Ga maar slapen.' En het is niet onze schuld dat dit ons kon overkomen. Het kan iedereen overkomen. En ik weet hoe taffesmoeilijk het is dat het leven vooruitspoelt terwijl jij dit moment vaak in rewind moet herbeleven.

Dus deze column is voor iedereen die door deze ellende heen moet om weer zichzelf te worden na zo'n traumatische gebeurtenis. En deze is ook voor de bloed, zweet en tranen die het kost om weer van je lijf te houden en te snappen dat het van jou is en niet van een lustbehoevende lamlul. Ik hoor je. En je bent niet alleen.

Sarahs gloednieuwe column komt uit &C's nieuwste decembernummer 'Kerst op Sjiek' die je vanaf morgen in de winkels haalt, en vanaf vandaag al hier: