'Jezus, wat ben jij overgevoelig, zeg. Moet je ongesteld worden, of zo?' En moet jij een klap voor je bek, engnek. Ik vind dat we vanaf nu moeten afspreken dat als je niet weet hoe het is om elke maand weer in de krochten van de hel te belanden omdat de bloody mary weer tussen je benen druipt, je gewoon je domme mondje moet houden.

Het is toch verschrikkelijk dat ik mij maar een week in de maand mezelf voel en me elke maand weer afvraag, als ik als een kind zit te janken bij Married At First Sight, hoe the fack ik hier nou weer ben beland? Als ik je zeg dat ik op mijn veertiende voor het eerst ongesteld werd, en ik, terwijl ik met mijn linkervoet op de rand van de wc stond en in mijn rechterhand een pak o.b. Mini had, mijn moeder op de achtergrond hoorde zeggen dat het haar uiteindelijk ook was gelukt om dat ding naar binnen te krijgen, dus dat ik niet moest opgeven en echt niet de hele tijd een nieuwe tampon hoefde open te maken omdat er één pluisje vanaf kwam, komen we uit op zo'n 204 keer pure ellende.

Dat wil dus zeggen 204 keer over de vloer kruipen van de pijn, 204 keer gewoon met mijn goede gedrag naar mijn werk gaan terwijl ik met een kruik in bed had moeten liggen en 204 keer janken om saus. Maar als ik vruchtbaar ben, nou, dan ben ik je meid, hoor. Dan hoor je me niet klagen. Dan voel ik me een partijtje lekker. Ben ik helemaal het vrouwtje. Dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik echt van: hoezo ben ik single? Kijk dat lijf, kijk dat bekkie, die ogen, dat reetje. Wat een vrouw.

Van dat heerlijke gevoel mag ik een week genieten en dan maak ik een heel vieze U-turn richting mijn allerbeste vriendin premenstrueel syndroom. Roepnaam PMS. Zij wil vrienden met mij zijn, maar ik moet haar niet. Ik kan haar wel klappen. Want zij heeft het talent om mijn gelukshormonen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen. Menstruella Janneh. Nul energie, zestien repen Milka chocolade, pijnlijke borsten en een diep gevoel vanntreurigheid is wat de klok slaat. En hoe erg ik ook probeer om geen ruzie te maken, niet alles in te vullen, niet te huilen, me blij te voelen, geen impulsaankopen te doen op Asos Curve, het lukt me gewoon niet.

Mijn hormonen nemen het over. Ik heb in deze fase geen enkele controle over mijn gedachten, mijn gemoed en wat er uit mijn mond komt als het me niet zint. En dat is echt verschrikkelijk. Ik voel mezelf ook een idioot als ik zit te janken bij Ex On The Beach als precies die ex uit het water komt die voor drama gaat zorgen. All You Need Is Love is er niks bij. Mijn gelukkige fase heb ik deze maand al gehad. Dus ik ga langzaam weer richting de afgrond. Zin in. Ik ga slapen, met m'n girl PMS. Love having a baarmoeder.