Chantal over geheimen: 'Ben vaak een vertrouwenspersoon geweest omtrent zwangerschappen'

'Ik moet je iets vertellen.. Maar je mag het aan níemand doorvertellen.'

Hoe vaak heb je dat al niet in je leven gezegd? Tegen je moeder, broer of zus, beste vrienden, of zelfs 'n goeie, dierbare en betrouwbare collega. En dat laatste is dan een sleutelwoord: betrouwbaar. Een geheim aan iemand toevertrouwen is en blijft altijd een spannend iets. Althans, nee, wacht even, niet altijd. Er zijn nu eenmaal en goddank mensen in mijn omgeving die ik helemaal vertrouw. Aan wie ik zonder ook maar één seconde na te hoeven denken al mijn ins en outs vertel. Mijn grootste geluk, mijn overwinningen, maar ook uiteraard mijndilemma's, mijn angsten, mijn pijn en mijn worstelingen. Ik heb een paar van deze mensen in mijn kring, maar al heb je in je leven maar één iemand bij wie je dat kan, dan ben je al echt gezegend, hoor. Ik deel veel, vaak, en makkelijk.

Daar voel ik me niet ongemakkelijk bij, en ik heb ook niet het gevoel dat ik dat 'moet' omdat ik bekend ben en dat mensen dat misschien daarom van mij verwachten. Nu is het niet zo dat ik álles maar lukraak en meteen mijn socialkanalen op knal. Wel met alledaagse dingen, situaties of gedachten. Die deel ik wel zonder spoedoverleg. Maar dingen, situaties, gedachten of foto’s waarin anderen een rol spelen of op staan, die knal ik niet zonder te vragen op het web. Nou, wacht, dat is niet helemaal waar.

De uitspraken van mijn zesjarige zoon, zoals hardop bij, over en TEGEN de lieve bakker waar we al jaren komen, vragen: ‘Waarom heeft de bakker zo veel lange haren uit zijn neus?’ plaats ik wel op mijn stories. Aan mijn oudste zoon, die nu vijftien is, vraag ik het inmiddels wel. Maar over wat wel en wat niet delen op socials, gaat het niet echt. Het gaat in zijn totaliteit over het delen van geheimen. Kwetsbaarheid, openheid en bijvoorbeeld daardoor de kans op, en angst voor, gezichtsverlies.

Op de redactie hadden we het erover hoe we onszelf hierin zien. Ik zei dat ik denk dat ik vaak (te?) kwetsbaar en open ben. Sommige collega's vroegen zich af of dat altijd een goeie zet is, om je kwetsbaar op te stellen en je verdriet of angsten te tonen. Of je missers. Ik vind dat vrijwel altijd de juiste manier. Dat wil zeggen, als jij oprecht en open een eerlijke band met een ander wil blijven houden of beginnen, dan moet je je naar mijn mening wel kwetsbaar opstellen. Als je dat niet doet, ook goed, maar dan zal het contact met diegene nooit dieper gaan dan dat die een ‘kennis’ of ‘bekende’ van je is. Geen vriendschap.

Iemand echt vertrouwen, en kúnnen vertrouwen, is zo waardevol. Andersom trouwens ook. Ik weet best wat ik nooit aan een ander mag en zal doorvertellen. Ik moet nu ineens denken aan het grappige feit dat ik al vaak iemands vertrouwenspersoon ben geweest omtrent zwangerschappen. Bij Jim Bakkum en zijn vrouw Bettina was ik de eerste aan wie ze vertelden dat ze een kind verwachtten. We speelden samen in de musical Wicked, en er brandde iets op Jims lippen, ik zag het gewoon. Zo lief was dat, om te zien hoe blij en gespannen ze erover waren. Zo ook bij Marieke Elsinga, toen ze in verwachting was van haar eerste kind. We deden samen een tv-productie en ik wist op de werkvloer als enige dat ze zwanger was.

Voor onze eerste opnamedag had ik een rompertje gekocht, maar dat mocht niemand zien natuurlijk. Ik klopte op haar kleedkamerdeur, en dacht hier even een lief momentje tussen ons twee te hebben en haar het cadeautje te geven. Maar de deur zwaaide open en in haar kleedkamer stonden een geluidsman, haar visagiste én styliste. Ik kan sinds dat moment meedoen aan het WK Snelvouwen/Origami, want ik heb het witte pakje pijlsnel gevouwen tot een groot wit servet of zakdoek, en zei erbij: ‘Hier! Voor als het warm wordt in de studio!’ En meteen daarna kwam ik ook nog haar vriend Sander tegen in de gang en riep ‘Gefeliciteerd... MET JE ZUS!’ Geen idéé of-ie wel of niet een zusheeft. In ieder geval heeft niemand van mij gehoord dat Marieke zwanger was. Goddank. My lips are sealed.