Of nou ja, er is wel íéts, maar dat stelt niks voor. In het piepkleine dorpje waar we op vakantie gaan, is een piepklein supermarktje. Je weet wel, zo'n winkeltje waar je van alles en nog wat kunt kopen, behalve wat je op dat moment nodig hebt. Een pot nutella, een verdwaalde fles slechte wijn, een doosje tampons en wat voorverpakt witbrood, daarmee houdt het wel op. 

Kleding shoppen kun je er ook niet, daar zul je toch echt een stuk voor moeten rijden. Een heerlijk idyllisch strand vlakbij dan? Nee, moet je ook een behoorlijk stuk voor rijden. Een ruime keuze aan restaurants? Nee. Er is één echt goed restaurant, daar gaan we dan ook vaker naartoe. Als het in Amsterdam zou zitten, zou ik het waarschijnlijk voorbijlopen, want het interieur is niet je van het. De verlichting is te fel, het meubilair is niet top en de keuze is niet echt reuze. Maar het wordt gerund door twee ontzettend leuke broers die het overgenomen hebben van hun ouders en die fantastisch kunnen koken. Een bezoek aan hun restaurant hoort bij onze vakantie. Zijn er dan bezienswaardigheden in de buurt? Mwah, niet echt.

Hoe meer ik erover schrijf, hoe meer ik me afvraag wat ik daar in vredesnaam doe. Een tijd terug vroegen vrienden waar we nou precies zo vaak naartoe gaan en of dat ook iets voor hen zou zijn. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest antwoorden. Juist door dat niksige van die plek en omdat ik bang ben dat ieder ander zich er dood zou vervelen. Het is een gevoel, denk ik. Je bent verliefd geworden op een streek, hoe breng je dat gevoel in vredesnaam over op iemand anders? Ja, de natuur is prachtig. Je kunt kilometers rijden zonder grote steden tegen te komen. Het huis dat we huren is meer dan heerlijk, met een geweldig uitzicht, mooie inrichting, fijn zwembad, beheerd en geregeld door een super betrouwbaar bedrijf. Wij voelen ons daar altijd prettig en ontspannen. En dat moet vakantie zijn. Ontspannen.

Vroeger wilde ik altijd naar steden op vakantie. Hoe meer reuring, hoe beter. Liefst met van die leuke straten met restaurantjes en tientallen winkeltjes waar je dan kleding koopt die je alleen draagt als je op vakantie bent, en een accommodatie op loopafstand van het centrum en het strand. Wonderlijk hoe dat verandert. Hoe ik nu, als ik een huis zie dat in het centrum van een stad ligt, juist direct weer verder zoek. Ik hou nog steeds van drukte, hoor, maar die heb ik in mijn dagelijkse leven in Amsterdam al genoeg. Dus op vakantie gaan we voor rust. En dat speciale gevoel.

Voor de kinderen is dat nu nog prima, maar ik denk dat James over twee jaar, net als ik toen, toch echt liever op een vol strand ligt met vrienden in plaats van zijn vrije tijd met zijn ouders in dat slaperige dorpje doorbrengt. Stiekem hoop ik dat dat nog even duurt, want ik kan zo ontzettend genieten van de weken die we echt samen doorbrengen, met z'n zevenen, zonder de afleidingen van ons dagelijkse leven. Gewoon, in dat dorpje waar niks is, behalve dat gevoel, dat speciale, melancholieke, lieve, fijne, bijzondere gevoel dat je nu eenmaal op een bepaalde vakantiebestemming hebt, en ik jullie ook allemaal toewens. Geniet van jullie tijd deze zomer!