Anna Karolina #315: de meest donkere nacht - deel 2

Hij leeft nog. We hebben hem voor dood achtergelaten op het eiland. Nu snap ik waarom ik zo murw ben geslagen de afgelopen dagen. Pas nu mijn hartslag weer lijkt te versnellen, alle zintuigen gereset lijken en mijn lichaam hunkert naar alles van hem, besef ik me dat ik hem heb gemist en werkelijk blij ben hem te zien.

Zijn sterke armen trekken me naar zich toe. Er is iets niet goed met mij. Waarom voel ik me zo aangetrokken door hem? Ik hou van Sebastiaan. Ik wil Sebastiaan niet kwijt. Maar waarom, waarom voel ik een kracht me naar hem toe trekken? Het is het gevoel dat ik bij Damir had toen ik nog met Daan was. Het is het gevoel van gevaar, van het onbekende, het niet geaccepteerde, het welbekende verlangen naar het taboe. Een triestheid overvalt me. Is dat het? Ben ik gewoonweg een of andere adrenalinejunk die kickt op foute mannen, of nee, niet foute mannen, maar mannen die verboden terrein zijn?

Mijn lijf zakt in de zijne. Het voelt onnodig goed. Niks aan dit voelt onpersoonlijk. Het gaat echt om hem en hem alleen. Het is zijn geur, zijn lichaam, de woede in zijn ogen, de overtuiging dat niemand op deze wereld hem begrijpt behalve ik.

Maar hoe is het mogelijk? Hoe kan ik slechts binnen een tiental dagen zo'n heftig gevoel ontwikkeld hebben voor deze bruut? Lees ook: Anna Karolina #314: de meest donkere nacht - deel 1

'Ik weet dat je me niet hebt verwacht. Ik voel aan je lijf dat je verstijft. Ik voel je angst. Meisje toch.'

Gewend dat ik ben aan zijn harde aanpak, voelt zijn hand door mijn haren ineens angstaanjagend lief. Ik hijg als een hond die zijn baasje wekenlang heeft moeten missen en een flinke sprint heeft ingezet. Ik denk aan Sebastiaan. Hij moet ook hier zijn of in ieder geval in de buurt. Iedereen is straks hier en nu heeft hij me voor Sebastiaan kunnen onderscheppen. Wat betekent dit? Wat zal Sebastiaan denken? Heeft het universum bepaald dat ik aan zijn arm hoor te zijn? Of is dit mijn kans om alles wat zich zo meteen af gaat spelen naar mijn hand te zetten. Als Nadia gelijk heeft ben ik de enige die deze moordmachine kan beïnvloeden. Maar wie staat er nou aan de goede en wie aan de verkeerde kant?

Iedereen die hier is heeft zowel goede als twijfelachtige acties op zijn of haar naam. Behalve Sebastiaan. Behalve Sebastiaan, toch? En dan herinner ik me Isabella. En hun relatie. Die nacht dat hij geknakt is en haar de zijne heeft gemaakt. Ook al zou ik me best in haar kunnen inleven, ik haat haar en de pijn die ze me heeft bezorgd. En hij, Sebastiaan, hij is de reden dat mijn leven deze afslag heeft genomen en ik me nu hier bevind. Sasha, ook een verhaal apart. Ik haat alle vrouwen die iets met hem te maken hebben gehad en hem, ook al speelde het zich voor ons af, hem dat hij zich ingelaten heeft met ze. Onredelijk, honderd procent, maar ik kan mijn ongenoegen erover niet tegenhouden.

'Ik wil dat je me belooft dat je haar geen pijn doet.'

'Wie, die huurmoordenaar?'

'Ja. Beloof het me.'

'Wacht, jij wilt dat ik je garandeer dat een mens dat onder mijn dak geleefd heeft, dat iedere dag en nacht een kans had mij van het leven te beroven, jij vraagt aan mij, om een gevoelloze moordenaar te sparen?' 'En wat ben jij? Als ik alle verhalen mag geloven als ook alles wat zich tussen ons heeft afgespeeld erbij neem, dan ben jij geen haar beter. Slechter, om het nog aardig te verwoorden.' Lees ook: Anna Karolina #313: vrees de man

'Sinds wanneer denk jij je dit soort vrijheden te veroorloven met mij? Je toon bevalt me totaal niet. Vergeet niet wie ik ben.' Zijn hand gaat nu langzaam vanaf de achterkant van mijn hoofd naar mijn hals en zijn palm kromt zich om mijn nek als een dodelijke klimop. Mijn borsten schuren tegen zijn harde borst door mijn angstige onregelmatige ademhaling. Alles is gruwelijk aan dit moment en het enige wat ik kan denken is dat ik hem wil kussen.

Wordt vervolgd.