Anna Karolina #326: fuck het loslaten

Liefde is loslaten. Dat heeft mijn opa me altijd verteld en daar geloofde ik altijd heilig in. Maar nu ik haar heb laten gaan, voelt het alles behalve liefdevol.

Zal ze zich wel beseffen dat ik het gedaan heb om haar veilig het land uit te krijgen? Ergens betwijfel ik het en voel ik een woede die me millimeter voor millimeter opvreet. Zou ze voor hem gevallen zijn? Zou ze slechts in die paar weken van de man zijn gaan houden? Kan het zo zijn dat ik behoor tot één van haar veroveringen, en dat de liefde - die ik in mijn hoofd en hart groot had zitten - mijn eigen projectie was en niets meer dan dat?

Isabella kijkt strak voor zich uit en bestuurt de wagen die met ruim 140 kilometer per uur over de onverharde weg dendert. We weten allebei dat we ze niet meer in gaan halen. Alejandro en Anna niet, als ook Nadia niet. Mijn keuze om Alejandro voor Anna te laten zorgen was een overwogen besluit, niet wetende dat de huurling zich ook tot de mix zou voegen.

'Hoe gevaarlijk is die griet?' vraag ik aan Isabella.

''Die griet' werkt al jarenlang voor de Geheime Dienst. Ze zal Anna niks aandoen, ze is hier om Alejandro uit te schakelen, dus maak je geen zorgen.'

'Toch vertrouw ik het niet.'

Isabella trekt het handschoenenkastje open en graait erin.

'Wat zoek je?' zeg ik geïrriteerd, terwijl ik kijk naar de hobbelige weg.

'Peuken.'

Ik gebaar dat ze haar ogen voor zich moet richten en vis er een pakje met een zestal sigaretten uit. Ik stop er één tussen mijn lippen en steek het aan met de aansteker die voor het gemak in het pakje zit.

'Je was toch al jaren gestopt?' bijt Isabella me toe.

'Doe niet alsof jij iets geeft om mijn gezondheid.'

'Wat heb jij tegen mij?' zegt ze zuchtend.

'O, nee, dit gesprek ga ik niet aan met jou. Je weet zelf wel wat je allemaal aangericht hebt tussen mij en Anna.'

'Je bent soft geworden, man. Pff, geen idee wat ik ooit in jou heb gezien.'

Ik schud mijn hoofd en overhandig haar de aangestoken peuk. Ze zuigt eraan alsof haar leven ervan afhangt en blaast de rook overdreven theatraal uit. Ik kan nog steeds haar schoonheid erkennen, ook al doet het me niks meer. Als je ware liefde ervaart zie je de valkuilen van je omgang met vrouwen. Ik dacht altijd met mijn pik. En vrouwen waren eenmaal slechts een opvulling van een leegte die bodemloos aanvoelde. Het stomme was dat ik werkelijk dacht dat Isabella en ik uit hetzelfde hout waren gesneden. Dat we professionals waren en ons niet inlieten met gevoelens en emoties. Maar de waarheid achterhaalt leugens, altijd.

We hebben seks gehad, Isabella en ik, zeker, maar het was slechts een lichamelijke act. En dat is klaar nu. En misschien, heel misschien is dat ook wat Anna met dat beest ervaarde. Seks als een soort van afleiding van de ellende, seks als een lichamelijke uiting van haar haat, ik weet dat ze boosheid met zich meedraagt. Het wegneuken snap ik als geen ander.

Waarom voelt het dan zo schrijnend als het gaat om iemand waar je van houdt?

Ik denk weer terug aan mijn opa. Aan de dag dat hij zijn grote liefde verloor. Aan zijn glazige ogen die leken uit te doven als een kaars in de wind. De vlam zat er nog, maar wat afgevlakt. Je moest diep graven, wilde je de gouden twinkeling er nog inzien.

'Liefde is loslaten,' zijn woorden galmen in mijn hoofd.

Fuck dat! Ik was een kind. Wat wist ik nou? Dat loslaten voelt totaal verkeerd. Liefde is niet loslaten, liefde is vasthouden, niet laten gaan, niet laten gaan met een bruut van een moordenaar en al helemaal niet los laten zodat je denkt er beter van te worden en de pijn niet meer te voelen. Maar ik wil verdomme de pijn. Ik wil het voelen. Ik wil haar voelen. Ik heb iets doms gedaan. Iets heel doms.

Wordt vervolgd.