Sexy time - De verkeerde gate #1: 'Kijk die grijns en te knappe kop'

Ik staar naar mijn telefoonscherm. Hoeveel gates heeft dit vliegveld wel niet!? 40C?? Ik ren als een bezetene en probeer mijn trolley zo rechtop mogelijk te houden achter me, maar het stomme ding zwiept alle kanten op.

Al het gelach en de starende blikken van de voorbijgangers lijken toch echt puur op mijn te zijn gericht. Stoïcijns kijk ik voor me uit en blijf rennen. Ik mag deze vlucht niet missen. Handig van mijn werkgever om een ticket naar Marseille te boeken via Parijs en niet gewoon rechtstreeks. De overstap is killing. Blijkbaar is het ontmoeten van de nieuwe afdelingschef van onze branche in Frankrijk wel erg belangrijk, anders snap ik echt niet waarom ik mijn werk hiervoor heb moeten staken. Ik zal zo Fien de stagiaire een mailtje sturen, dat ze beter op zoek kan gaan naar een nieuwe plek. Dit soort flaters zijn desastreus. Als je al geen goede vlucht kan boeken, wat kan je dan nog wel?

Mijn haren plakken aan mijn bezwete slapen, mijn kleding danst alle kanten op. Mijn longen voelen rauw aan van het heftige in en uit ademen. Ik kom dichterbij en zie het juiste nummer - als het licht aan de einde van de tunnel - verschijnen. Ik heb het gehaald. Mon Dieu.

De rij van de priorityreizigers is bijna volledig geslonken. Ik hijg na en warrig probeer ik mezelf tot orde te roepen. Het zweet lijkt nu alle poriën tegelijk uit te stromen. Wazig kijk ik naar mijn mobiele instapkaart. Ik zit in instapzone 5. Ook dat nog. Alle stress voor niks weer. Waarom word ik altijd zo overvallen door de zenuwen als ik moet vliegen? De nacht ervoor is geheid onrustig en pas bij het opstijgen in het toestel voel ik mezelf kalmeren. Maar zover is het helaas nog niet.

'Excuse me,' klinkt het achter mij.

Een vreemdeling die duidelijk tot de priority behoort probeert zich een weg te banen tussen ons ongeduldige Economy Class passagiers, die allemaal al klaarstaan om te boarden. Met een chagrijnige blik draai ik me om.

Kijk die grijns en te knappe kop. Ik schud mijn hoofd. Ik heb iets tegen die types die met een zelfvoldane blik als eerste doorlopen bij de Gate, maar lach ze daarna weer net zo snel vierkant uit, als we in dezelfde bus zitten bij aankomst.

In mijn fantasie steek ik mijn voet uit en laat ik de man vallen, wat me doet lachen vol leedvermaak, als ik ineens zijn hand in de mijne voel.

'Kom mee,' zegt hij in mijn oor en dan zie ik in de gauwigheid de naam van mijn firma op zijn pak gespeld.

'Pardon, wie bent u?'

Door de absurde onverwachte handeling heb ik nog geen zuivere reactie paraat en laat me meetrekken.

'We zijn al laat. Zeg niks. Je zit naast mij.'

Verbouwereerd laat ik me meevoeren met de man. Kidnappen kan het niet zijn als we samen een vlucht instappen.

Hij toont zijn instapkaart en knikt naar mij. We worden doorgelaten en ik kijk bijna schuldig naar de tientallen wachtenden achter ons.

'Zo, nu hebben wij meteen tijd om elkaar te leren kennen. Daniel, Daniel Borst, aangenaam.'

Hij steekt zijn hand, die zonet nog de mijne vasthield, naar me uit. Binnen een enkele seconde valt me op dat het wel een zeer aantrekkelijk exemplaar is, die duidelijk geen nee als antwoord verwacht in het leven. Hij is het, ik herken hem van de LinkedIn-foto, ook al ziet hij er in real life duizend keer beter uit dan met dat jongensachtige koppie blij turend in de camera. Ik zal hem direct van advies voorzien om zijn profielfoto aan te passen. Deze man is niet te doen zo knap. En niet alleen knap. Hij heeft een blik die me vertelt dat hij heel veel te zeggen heeft, en vooral te onderwijzen. Een alwetende blik die me direct intrigeert als ook irriteert. Verdomme Daan, je was toch even klaar met al die mannen! Zegt mijn innerlijke stem en houdt haar vingertje op.

Wordt vervolgd.