Anna Karolina #351: vreemd is het nieuwe normaal

Het is niet de eerste keer dat ik geblinddoekt in een auto word geduwd. De ademhaling van Dex klinkt rechts van mij.

'Maak je geen zorgen. Ik denk dat dit erbij hoort,' klinkt zijn stem verbazingwekkend rustig.

'Ken jij deze mensen dan?' hijg ik in paniek.

'Ik weet hoe het werkt.'

'Hoe wat werkt?!' vraag ik radeloos.

'Hoe ze politiemensen veilig naar een andere locatie brengen hier.'

'Jij wilt zeggen dat dit allemaal gepland is? Dit zijn mensen van de politie?' vraag ik ter bevestiging.

'Ja. Maak je geen zorgen.'

Ik wiebel op het smalle bankje in het busje. Het enige wat ik voor ogen moet houden is Sebastiaan vinden en hem weer terugbrengen naar Nederland. En achterhalen wie de vrouw is die hem meegenomen heeft.

Mijn mond voelt droog en door het doek dat voor mijn gezicht hangt wordt het alleen maar erger.

'Heb je enig idee hoe lang we onderweg zullen zijn?'

'De eerste basis is op drie kwartier rijden. Ik vermoed dat ze ons daarheen brengen.'

Ik knik, ook al weet ik dat hij me niet kan zien. Ineens stopt de wagen. Ik hoor druk pratende stemmen, wat gebonk en ineens een harde knal.

'Dit is niet goed. Help me,' Dex stoot tegen me aan en op de tast probeer ik zijn handen te vinden.

'Ze hebben ons niet strak vastgemaakt, het is alleen voor de show. Maak me los.'

Ik voel het touw en trek eraan.

'Rustig Anna, je maakt het alleen maar strakker zo.'

Het zweet loopt langs mijn slapen naar beneden. De klanken van buiten zijn duidelijk agressief en er klinkt nogmaals een knal. Ik voel een einde van het touw en ineens heb ik het los.

Dex trekt het doek van mijn hoofd af en overhandigt mij een wapen. Het is pikkedonker.

'Ik vermoed na alles wat jij meegemaakt hebt, dat je weet hoe je hiermee om moet gaan?'

Er is geen tijd om antwoord te geven, want de achterdeuren klappen open. Ik knijp mijn ogen toe en sla mijn hand voor mijn gezicht. Dan open ik mijn mond.

Alejandro staat in hoogst eigen persoon omringd door vier gewapende mannen.

'Je denkt toch niet dat je zomaar ongezien mijn land binnen kan komen?'

Hij richt zijn woorden op Dex, die zijn hoofd laat hangen en inziet dat zijn tijd heeft geslagen. Een kogel raakt hem in zijn borst en een andere in zijn bovenarm. Hij grijpt naar zijn lichaam, valt achterover terug in het busje en zijn benen kronkelen van de pijn. Ik val naast hem neer, maar word direct meegesleurd naar buiten.

Zonder na te denken schiet ik. Het maakt me allemaal niets meer uit. Ik ga niet nog een keer in de handen vallen van deze bruut. Een lichaam valt neer, en nog een. Ik kijk niet eens waar ik op richt. Als ik maar wegkom hier. Als ze me maar niet meenemen naar een andere locatie.

Alejandro grijpt de loop van het wapen en richt het op zijn eigen hart. Hij opent zijn overhemd en perst het staal in zijn vlees. Ik ruik zijn woeste geur. Ik kijk in zijn verwilderde ogen.

'Toe maar, meisje. Schiet dan. Schiet als je dat zo graag wilt!' brult hij nu pijnlijk hard.

'Waarom laat je me niet met rust? Alsjeblieft, laat me met rust. Ik hou niet van je. Ik heb nooit van je gehouden. Alsjeblieft!'

De schreeuw die uit zijn mond komt is het engste geluid dat ik ooit heb gehoord. Zelfs de wereld lijkt verschrikt op pauze te zijn gezet, want geen enkel geluid klinkt er door de echo van zijn gebrul heen.

Maar dan verslapt zijn arm. Zijn ogen verzachten. Hij deinst terug en voor het eerst voel ik medelijden met hem. Mijn woorden zijn eindelijk aangekomen bij hem en als een schim dat even in de wereld zijn intrek heeft gedaan trekt hij zich terug, stapt in de wagen samen met de resterende twee mannen en rijdt weg, zonder ook maar naar me om te kijken.

Ik kruip terug in het busje.

'Dex, Dex, blijf bij me,' zeg ik smekend, terwijl ik zijn lijf overeind probeer te krijgen.

Wordt vervolgd.