Anna Karolina #338: zorgen voor Anna's veiligheid

De volgende ochtend ontwaak ik in het hotel, en ik grijp naar mijn telefoon.

Hoe kon ik zo dom zijn om te denken dat ik haar gewoon kon laten gaan, en dat dat geen gevolgen zou hebben? De hele nacht droomde ik van Alejandro die haar achterna zat, die zijn klauwen in haar vlees duwde en haar bijna deed stikken door zijn vernietigende aard. Hij heeft haar laten gaan, maar hem kennende heeft-ie zeker mannen erop gezet om iedere beweging van haar in de gaten te houden. Ook al wil ik het corps de rug toekeren, ik heb ze nog een keer nodig.

De telefoon gaat over. Opgelucht haal ik adem als ik de stem van Dex hoor.

'Hey maat, waar ben je? Long time no see.'

'Ik zit in Mexico. Luister, je moet me helpen.'

'Natuurlijk. Je hebt nog wat van me tegoed. Vertel. Als ik maar niet daarheen moet komen, gast. Daar staat mijn kop nu echt niet naar. Gedoe met Sharon. Denk dat het deze keer niet meer goed komt.'

De man weet echt niet wanneer het tijd is voor small talk en business.

'Er is iemand in gevaar. Iemand die me erg dierbaar is. Een vriendin. Je moet haar schaduwen voor me. Ik heb het vermoeden dat er foute kerels achter haar aanzitten. Mannen van Alejandro.'

Even valt de lijn stil. Ik weet dat Dex alles voor me doet, behalve een confrontatie met de moordmachine aangaan. Ik heb hem net op het nippertje gered van de wrede handen van Alejandro en hij heeft op zijn vrouw gezworen nooit een voet meer op Mexicaanse bodem te zetten. Hij weet dat hij eraan gaat als het nieuws zich verspreid dat hij weer in het land is.

'Je weet hoe ik over hem en zijn mannen denk. Als het om een of andere junk of handelaar gaat, laat me erbuiten, wil je. Mijn leven is me meer waard.'

'Luister, je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat haar niks overkomt. Hou haar voor me in de gaten. Haar kennende gaat ze toch de deur niet uit voorlopig, maar ik wil het voor zijn als er straks ongelukken gaan gebeuren. Ik handel de zaken hier wel af.'

Ik hoor een zucht.

'Stuur me de details.'

‘Thanks.’

Ik hang op en loop naar het raam. De gordijnen houden al het licht buiten, maar als ik ze eenmaal aan de kant duw gloeit mijn huid onder de hete zon. Ik sluit mijn ogen en voel de gouden stralen. Ik zit hier goed. Ook al voelt ze nog steeds veel te dichtbij, in Nederland zijn op dit moment zou me zwak maken. Ik zou me niet in kunnen houden om haar te berichten, te bellen, haar op te zoeken. Als je voor elkaar bestemd bent houdt niets je tegen, niets alleen tijd en plaats.

Er valt een schaduw over mijn ogen. Het lijkt wel een zonsverduistering. Ik open ze weer en deins naar achteren.

Alejandro staat als een levenloze robot voor het raam en lijkt dwars door me heen te zien. Dan gaat zijn blik naar de deur. Mijn hart bonst bijna door mijn borst heen. Wat komt hij hier doen? Heeft mijn laatste uur geslagen?

Hij knikt nogmaals richting de deur en als verstijfd open ik het.

'Maak je geen zorgen, ik kom alleen om te praten.'

Ik knik en maak heel snel een inventaris in mijn hoofd over wat ik hier allemaal als wapen kan gebruiken, mocht het zo meteen volledig uit de hand lopen.

'Heb je koffie?'

'Alleen oploskoffie.'

'Prima.'

Hij laat zijn grote lijf zakken in de fauteuil die totaal misplaats in de aftandse hotelkamer staat en schrapt zijn keel.

'Ik heb een voorstel voor je. Een voorstel om een einde te maken aan de strijd tussen politie en de straat.'

Ik roer in het kopje en maak mijn ogen klein. Als hij het maar niet durft te vragen. Ik sla alle tanden uit zijn bek als hij alleen maar haar naam durft uit te spreken.

Wordt vervolgd.