Sexy time - De chagrijnige kok #4: 'Hij heeft een magnetiserende kracht op mij'

We blijven langer dan normaal in elkaars armen staan.

Het lijken eerder minuten dan seconden. Hij is zeker een kop groter dan ik en toch voelt het alsof ik de grote lepel ben en hem omarm in plaats van andersom. Dit moet te maken hebben met wat ik zonet heb gehoord. De man is gebroken. Maar wat wil je ook? Het openen van een restaurant kan niet anders dan onwijs veel stress met zich meebrengen. Dan is een knik in de relatie een dolk in de rug. Ik voel een beweging en heel langzaam pelt hij zich af van mijn lijf.

'Sorry, sorry, ik weet niet wat me bezielt. Ik ben even helemaal op denk ik.'

Hij kijkt me bijna verlegen aan en zakt weer in elkaar achter zijn laptop. Zijn ogen staan glazig.

'Geen zorgen. Is het goed gegaan gisteren? Heb je nog wat aan het bankje gehad?'

Ik probeer zo normaal mogelijk te praten, ook al voel ik dat de woorden blijven steken in mijn keel, die inmiddels gortdroog is. De man maakt me nerveus, en de donkere ruimte waar we ons in bevinden helpt daar niet echt bij. Ik wil er voor hem zijn, voel een directe band met hem, maar moet mezelf afremmen, wetende dat ik te maken heb met een totaal vreemde.

'Bankje, oh ja, ja natuurlijk, daar kom je voor.'

Het lijkt er bijna op alsof hij teleurgesteld is dat ik een praktische reden heb om hier te zijn. Onrustig wiebel ik op mijn benen. Dan zie ik het lampje branden van het koffieapparaat.

'Heb je toevallig koffie?'

Hij kijkt op en zijn ogen glinsteren. 'De beste van de stad,' zegt hij trots, en staat direct op.

'Dat ga ik wel zelf bepalen, oké?'

En weer die ongemakkelijke stilte, maar nu omgeven door een ietwat luchtiger karakter.

'Kijk eens, buuf.' Zijn woorden klinken warm en ook al ken ik hem totaal niet, hij voelt dichtbij en heel vertrouwd.

Hij slikt en kijkt me recht aan. 'Het is uit met mijn vriendin.'

Zijn directheid doet me proesten in mijn hete koffie en een smak ervan valt op mijn witte blouse.

'Shit, kom maar, geef maar aan mij. ik weet hoe ik het meteen eruit kan krijgen. Als we niet meteen die vlek behandelen met azijn blijft die verkleuring zitten. Kom.'

Hij maakt aanstalten om naar beneden te lopen en verwacht duidelijk dat ik hem volg. Even kijk ik om me heen, naar wat ik nou precies aan het doen ben. Ik ben wel degelijk in een vertrouwde omgeving, het is de straat waar ik werk, maar niks voelt normaal aan.

Toch is de wil groter om bij hem te blijven. Hij heeft een magnetiserende kracht op mij en trede voor trede volg ik hem. Het is hier pikkedonker. Ineens voel ik een arm reiken langs mijn lichaam.

'Sorry, het lichtknopje.'

Het licht springt aan en hij staat weer iets te dicht bij me, zodat ik niks meer om ons heen kan zien behalve hem. Zijn lichaam lijkt wel te pulseren met erotiserende energie. Ik heb een lange tijd niet zo'n aantrekkingskracht gevoeld met iemand. Zelfs bij mijn laatste relatie voelde het eerder als een prettig kabbelend beekje in het begin, in plaats van deze stormachtige adembenemende golvenstorm.

'Je blouse...' Hij kijkt neer op mijn vlek, overhandigt me een handdoek vanuit de keuken en ik draai me snel om.

'Ja, sorry.'

Onhandig begin ik de knoopjes los te maken en voel zijn verwoestende aanwezigheid achter me. Ook al sta ik met mijn rug naar hem toe, ik voel zijn ogen als laserstralen over mijn lichaam glijden. Alles staat ineens aan. Alsof hij niet alleen maar het lichtknopje van de benedenverdieping heeft gevonden, maar ook ieder aan-knopje van mijn lijf. Mijn lippen gaan vaneen, ik probeer rustig in en uit te ademen, mijn benen rillen, tussen mijn benen gloeit het, mijn borsten veren omhoog en de knoppen knellen tegen mijn kanten bh.

Snel sla ik de handdoek voor me, draai me om en reik hem de blouse aan. Maar dan houd ik mijn adem in. Zijn blik staat niet meer verlegen, getergd of onzeker, zijn blik staat woest, donker en vooral onberekenbaar.

Wordt vervolgd.