Groepjes mensen, op bankjes of op het gras, met grote zonnebrillen op, tevreden achteroverleunend. Naast me liepen twee meisjes, een jaar of achttien. Prachtig, lang golvend haar. Allebei een Chanel-tas aan hun arm, strak gemanicuurde nagels en een duur glimmend horloge aan hun pols. Ik ging wat langzamer lopen, me ineens ontzettend bewust van mijn vette haar dat ik die ochtend in een knot gedraaid had, en mijn sportlegging die eigenlijk al meteen na mijn work-out in de was had moeten liggen.

Het is niet zo dat ik me dan lillik voel, die tijd is voorbij, maar ik kan me wel voorstellen hoe je jezelf vergelijkt met anderen als je een stuk jonger bent. Dat deed ik vroeger ook. Het voordeel aan vroeger is dat we niet zo veel hadden om onszelf mee te vergelijken. Ja, je keek naar mensen op school, naar meiden die een paar jaar ouder waren. Naar artiesten, zangeressen, actrices, modellen. Toen ik jong was, waren er maar een paar echt succesvol als supermodels en zij stonden in werkelijk elk blad dat je maar kon vinden.

Mijn favoriet was Claudia Schiffer, een prachtige Duitse vrouw met lang blond haar en nog langere benen. Ik had een paar foto's van haar vastgemaakt aan de spiegel in mijn kamer, zodat ik – elke keer als ik mijn haar en make-up deed nadat ik mijn bril met -6,5-glazen afdeed – Claudia als vergelijking kon gebruiken. Zag ik er maar uit zoals zij, dacht ik dan.

Die gedachte kwam laatst weer op toen ik door Instagram scrolde. De ene na de andere prachtige vrouw kwam voorbij. Getrainde lijven, prachtige symmetrische gezichten met perfecte make-up. Story's van vrouwen die elke week naar een andere wereldstad vliegen om een dag later met aan elke hand vijf tassen van de duurste merken weer naar huis te gaan, of ze thuis voor een unboxing filmden. En de rest van de week doorbrengen in esthetisch verantwoorde yogastudio's waar het veertig graden is en waar zij, op de een of andere manier, geen pluizig haar of ontploft hoofd van krijgen.

Hoe dan ook, ik kan me niet voorstellen hoe het is om nu een meisje of jonge vrouw te zijn en dag in dag uit geconfronteerd te worden met iets wat veel mensen als 'perfectie' beschouwen. En natuurlijk weet je best dat ook perfecte vrouwen soms niet kunnen poepen. Dat ze een puist op hun neus ontwaren op de ochtend van een belangrijk feest. Dat ze problemen hebben met hun zeurende moeder, dat het lawaai van de buren ze wakker houdt, ze met moeite rond kunnen komen en belastingaangifte moeten doen, maar dat zie je niet.

Dus wil jij dat ook, dat perfecte, probleemloze, rijke leven. Snap ik. Maar ik denk echt dat het iets is wat je doet als je jong bent. Ik was soms ook een rupsje-nooit-genoeg qua spullen op die leeftijd, ik had alleen het geld niet om het te verwezenlijken. Wie weet wat ik gedaan en gekocht had als ik dat wel had gehad. Wel vraag ik me af of we toen ook zo met status bezig waren. Of is dat iets van nu? En waarom dan? Waarom lijkt het voor jongeren steeds belangrijker om te laten zien hoeveel geld je hebt, om te laten zien welke dure merken je kunt betalen? Omdat ze denken dat ze daar gelukkiger van worden?

Tuurlijk zullen er nu mensen zijn die roepen: 'Ja, daar word ik gelukkig van.' Nou, vooral doen dan, zou ik zeggen. Ik ken wel voorbeelden van jonge mensen met een bijbaan die alles opsparen zodat ze iets enorm duurs en statusverhogends kunnen kopen. En dit is geen Randstad-ding. In het weekend staan er rijen met mensen voor winkels als Hermès, Gucci en Chanel, allemaal jonge mensen, en niet allemaal uit Amsterdam. Het probleem is alleen dat ze, zodra ze wat ouder zijn en voor zichzelf moeten zorgen, dat geld niet meer uit kunnen geven aan een kek tasje of een blinkende klok. Dan komen er dingen als huur, vaste lasten en kinderen om de hoek kijken.

En wat dan? Hebben spullen en bezit überhaupt iets te maken met selfcare, of is het een troost? Is het echt goed voor je? Ik vraag het me af. Ik kocht jaren geleden eens een destijds voor mij gruwelijk dure ring omdat ik me rot voelde. Na een kwartier had ik al spijt. Een softijs werkte wellicht beter en was een stuk vriendelijker voor mijn portemonnee. Maar dat ben ik. Misschien helpt het voor jou wel, en als je dat kunt betalen moet je dat vooral doen.

Realiseer je alleen dat – mits je een ontzettend goed betaalde baan krijgt, vermogende partner hebt of de loterij wint – die levensstijl niet vol te houden is, en dat je dan misschien selfcare in andere dingen moet zoeken. En uiteindelijk doet het er ook niet toe. En het doet er al helemaal niet toe wat anderen van je denken of wat je status in hun ogen zou zijn. Je moet tevreden zijn met je leven. Je moet dragen wat je leuk vindt en doen wat je fijn vindt. En misschien realiseer je je dan ook dat het unboxen van een Dior-tas op Instagram niet het belangrijkste in je leven is.

Zorg goed voor je lijf en hoofd, want als díé niet meer op orde zijn, heb je helemaal niks, nada, noppes aan mooie dure spullen. Bak een taart, nodig een vriendin uit en eet 'm in de zon. En als die niet schijnt krul je jezelf op en ga je onder een deken op de bank zitten met een kop thee. In je ietwat riekende, te oude, verwassen legging. Met je vette haar in een knot. En lach je totdat je die legging wel uit móét doen omdat je erin gepist hebt van het lachen.

Dat is namelijk ook selfcare. De beste, als je het mij vraagt.