Als dit betekent dat mijn kind geen piano leert, so be it

Als ik thuis kom, voel ik de opluchting uit mijn lichaam ontsnappen. Want ik had door de zenuwen gedroomd dat de school een vleesetend monster was geworden. Met tranen van blijdschap in mijn ogen zit ik dus op de bank. Wie had ooit verwacht dat dit het zou zijn? Hetgeen wat je het gelukkigste maakt? Niks wellness resort op de Malediven (hoewel ook welkom), maar het simpele gegeven dat je kind niet huilend naar school gaat.

En voor iedereen die gisteren een moeilijke ochtend heeft gehad, weet dat ik daar ook ben geweest. (De eerste zes maanden om precies te zijn.) Het loslaten van je kind voelt alsof de binnenkant van je maag met schuurpapier korrel 50 wordt kaal geschaafd. Om vervolgens met trillende handen de juf bellen om te horen of het huilen al gestopt is. Wat ik tegen jullie wil zeggen, volg je hart. Het is jouw kind. Als dat betekent dat hij of zij een half jaar later begint met school. Of andersom als je denkt: we moeten even door deze beginperiode heen bijten. Doe dat. Lees ook: Ik krijg een dopaminehit van het kijken naar schoonmaakvideo's

Sowieso is dat mijn doel dit jaar. Ik zat namelijk serieus te overwegen om drie keer per week voetbal plus judo en zwemles (voor één kind!) te doen. Gelukkig had ik net op tijd een helder moment: ik wil me niet laten opeten door buitenschoolse activiteiten. En als dat betekent dat mijn kind geen piano leert, so be it. Want mijn doel is een gelukkig gezin. Waarbij mijn kinderen de tijd hebben om alle indrukken die op ze afkomen te verwerken. En niet hun agenda zo stampvol volgooien waardoor ze als een doorgehaalde furby naar bed gaan.

Om 's ochtends weer vanaf vooraf aan te beginnen. Loop je eigen pad en trek je er niks van aan als dat er anders uitziet dan dat van anderen. Dat maakt je in mijn ogen alleen maar interessanter.