Ik kan geen credits opeisen voor deze eigenschap, want ik heb er niets bijzonders voor gedaan. Volgens mijn moeder kon ik het als kind al. Maar ook al kan ik er goed tegen, de laatste tijd probeer ik alsnog te minderen met dingen die me onrustig of opgefokt kunnen maken. Te veel koffie drinken, snel al m'n e-mails beantwoorden. Ik log ook steeds vaker uit op social media.

Laatst was ik een week vrij en heb ik bewust geen mails en berichten beantwoord en posts geplaatst. Ik ben niet gaan scrollen op mijn telefoon of series gaan bingen, maar was uren buiten en heb veel gewandeld. Met Marco, want de kinderen doe je daar geen plezier meer mee. Die liepen na één rondje samen terug naar huis – zeer handig, een puber die op de kleuter kan letten.

De week bestond uit op ons gemak boodschappen doen, samen koken, eten, boeken lezen, spelletjes spelen en oefeningen doen van een mindfulness app die ik had gedownload. Ja, het wordt steeds gekker. Maar ik moet zeggen: het was heel goed voor al onze hoofden. Voor even, tenminste. Na vijf dagen vond ik het lastig worden. Ik werd onrustig en begon bepaalde prikkels echt te missen. Het nieuws, inspirerende, heftige of ontroerende films, grappige video's op Instagram, mooie posts. Ik krijg daar energie van.

Als ik voortdurend prikkels zou vermijden, zou ik het leven minder leuk vinden, denk ik. Niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, goddank. Er zijn mensen om me heen die het lastig vinden om alle bezige bijen op Instagram druk te zien met werk en plannen. Maar voor mij zou dat zo werken. Ik vind het juist mooi en leuk om gevoed te worden met andermans nieuwe avonturen of gedachten.

Maar het moeten dan wel goede prikkels zijn. Als ze je opslokken, is het niet handig. Je wil niet continu geconfronteerd worden met prikkels die je verdrietig maken of je ontmoedigen. En dat gevaar ligt natuurlijk wel op de loer. Zodra je iets een paar keer bekijkt, wordt je overzicht aangepast aan je vraag, en loop je het risico alleen nog maar dingen voorbij te zien komen die je op een verkeerde manier triggeren. Shitprikkels.

Ik sluit me niet af voor naar (wereld)nieuws, dat heb ik al vaker verteld. Ik probeer daar vaak iets mee te doen: mensen steunen of bewustwording creëren, voor zover je dat als individu kunt. Op dit vlak is er natuurlijk heel wat veranderd. Vroeger wist ik niet dat er ergens ver weg iets verschrikkelijks was gebeurd tot ik het op het nieuws of teletekst zag, of het de volgende dag in de krant las. Tegenwoordig leven we real time mee met héél veel mensen, merken en bedrijven. En ja, als je gevoelig bent voor overprikkeling moet je dat zeker doseren.

Tegelijkertijd denk ik dat het geen kwaad kan om af en toe eens in te checken in je hoofd, en jezelf in rustig tempo weer wat meer bloot te stellen aan je omgeving. Gewoon om eens te kijken hoe dat voelt. Misschien is er wel wat veranderd. Want je kunt daarin toch groeien? Dat er een soort gewenning ontstaat? Het lijkt me het proberen waard. Wie weet ontzeg je jezelf te veel prikkels omdat je daar ooit niet tegen kon, en denk je nog steeds dat je je daarvoor moet afsluiten. En misschien is dat wel zonde, want het kan ook veel moois en positiefs opleveren, je inspiratie en energie geven. Dus hop, kom maar door met die prikkels en kijk wat er gebeurt.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik naast Marco die Ik vertrek kijkt. Het gaat over een man die een retraite is begonnen in de Provence en vier keer per dag op een bed met loeischerpe spijkers gaat liggen. 'Om zichzelf te blijven prikkelen,' zegt ie. Er zijn grenzen.