Serieus deze keer. Het is voorbij. Geen verhuizers meer bellen, geen knijpblaren van het in elkaar zetten van kindermeubels en – belangrijker nog – eindelijk niet meer elke dag op Funda kijken. Ja, echt. Ik ben gestopt. Cold turkey.

Het leek alleen maar mooi te zijn, toen we de sleutels van ons droomhuis in handen kregen. Maar laten we eerlijk zijn: je droomhuis en de realiteit liggen vaak een straat of drie uit elkaar. Ik heb nog nooit een huis gehad dat vanaf dag één al af of naar wens was. En ook nu weer: verbouwen. 

Je begint positief en met een roze bril. Alles moet gewoon 'een beetje' opgeknapt worden. Klein werk, denk je steeds. Maar dan… Die badkamer in een vorig huis die we wilden moderniseren bleek een goudmijn… voor de aannemer. De tegels leken niet gemaakt van – al peperduur – marmer, maar van diamant en puur goud, gezien de prijzen. Toen dat huis eindelijk af was, bleven er toch dingen knagen. Geen tuin, te donker, net een kamer te weinig.

Het rare is dat je, terwijl je de financiële schade nog aan het verwerken bent, door die knagende onvrede alweer door je raam naar de buren tuurt. Of beter nog: naar Funda. Even gluren hoe het gras aan de overkant groeit. Je tikt eerst realistische bedragen in bij de zoekopdracht, maar gaat steeds hoger. Sommige huizen hebben een weelde en luxe binnen qua inrichting, niet normaal. Een vriend van mij – en mede Funda-verslaafde – is er ook mee gestopt. Hij trok het niet meer, raakte gefrustreerd bij het zien van al die huizen die hij toch nooit zou kunnen kopen. Ik zei dat-ie zich niet zo blind moest staren en dat die mensen niet voor niets hun miljoenenvilla te koop hebben gezet.

Want het is echt waar: ieder huis heeft zijn kruis. Die glimmende villa? Vast koude vloeren in de winter. Dat hippe nieuwbouwappartement? Drie keer raden hoeveel verborgen gebreken er zijn. En terwijl ik mij nu installeer in mijn eigen, verbouwde droomplek, realiseer ik me: perfectie is niet alles. Het is juist die scheve lamp die je zelf hebt opgehangen (en niet hebt kunnen fiksen omdat de handleiding in het Chinees was) die je huis zijn eigen charme geeft. Dat gat ernaast wordt nog wel een keer dichtgeplamuurd. 

Wat wél dicht bij perfectie komt: onze nieuwe bank, die we vorige maand kochten. Een grote, groene, leren bank. Een plaatje. Instagram-waardig, echt. We zagen hem vorig jaar al in een winkel, maar toen was-ie te peperduur. En ineens stond-ie te koop met veertig procent korting. Verkocht. Aan ons. En hij staat werkelijk waar zo prachtig in de woonkamer. Het creëren van een fijne, eigen plek gaat echter niet om de perfecte meubels, plafonds of een Instagram-waardige woonkamer. Het gaat om het gevoel dat je hebt als je eindelijk op de bank ploft (met een glas wijn om de verbouwingsstress en -kosten te verdrinken) en denkt: dit is van mij. Van ons. Dit is waar we echt thuiskomen.

Toch zeg ik niet dat ik nooit meer op Funda ga kijken. Want hé, je weet maar nooit. Al is het maar om even te gluren. Voor interieur- en stijltips, ideeën voor je inrichting en veelal ook vermaak. Want hoezo hebben die mensen in dat huis in Oegstgeest in elke kamer een zelfportret hangen? En waarom hebben deze mensen in godsnaam een spiegel boven hun bed? Binnenkijken bij anderen is gewoon heel lekker. Vooral als je daarna concludeert dat je gelukkig bent in en met je eigen plek. Want dat ben ik, eindelijk niet meer op zoek, eindelijk helemaal blij en tevreden. Met de buitenkant en alles wat erin staat.

O, die bank zit trouwens helemaal kut. Zie je. Een bank is altijd groener bij de buren.

Chantals nieuwste editorial staat te pronken in &C's novembernummer 'Gluren bij de buren' die vanaf woensdag 9 oktober in de winkels ligt, of scoor 'm vandaag al hier: