Anna Karolina #339: een vertrouwenskwestie

De goedkope hotelkamer is de meest ongepaste plek voor dit gesprek, maar zoals met alles in het leven kan je dit soort gebeurtenissen onmogelijk sturen.

Alejandro neemt een slok van de oploskoffie. Hij haalt een paar keer diep adem en neemt dan nog een slok. Ik spiegel hem en slurp mijn koffie naar binnen.

Er zit hem duidelijk iets dwars, en als ik het voor het kiezen had was ik nu de kamer uitgestapt en had ik nooit meer omgekeken. Ik zie het in zijn ogen. Ik herken de blik van een man die niet anders weet dan toe te geven dat-ie een deel van zichzelf kwijt is geraakt.

Zo keek ik precies in de spiegel na mijn nacht met Anna. Het is een verwondering, angst en besef dat het leven dat je voor haar leefde weg is en nooit meer hetzelfde zal zijn. Minutenlang heb ik toen in stilte naar mijn spiegelbeeld gestaard. Alsof ik nog het beeld vast wilde houden van wie ik was voor haar. Nu weet ik niet meer wie ik ben. Met of zonder haar. En dat is precies waarom ik hier ben.

'Wil je dit oplossen?'

De stelligheid van zijn vraag maakt dat ik even terugdeins.

'Wat oplossen?'

'Wat al jarenlang aan de gang is.'

'Ik denk dat de twee mannen die wij laatst samen zagen sterven een duidelijk einde hebben gemaakt aan de oorlog, denk je niet?'

'De baas is dood, maar je snapt ook wel dat er een nieuwe opstaat, of beter gezegd, al is opgestaan.'

Hij gaat verzitten.

'Wij gaan al zoveel jaren terug Damir, vandaar dat ik je de keuze geef.'

'Wil jij zeggen dat jij nu aan het hoofd staat? Man, waar ben je mee bezig. Je weet hoe dit gaat eindigen.'

Zijn grimas doet mijn bloed kolken van woede. Ik veer op en schop de stoel waar ik op zit de hoek in. Ook hij staat op en smijt de kop koffie op de grond.

'Jij gaat ervoor zorgen dat deze oorlog hier en nu stopt,' snauwt hij.

'En hoe zie jij dit precies gebeuren?'

'Jij vertrekt uit Mexico, vriend. Jij vertrekt en zet hier nooit meer voet aan land. Jij gaat terug en vertelt dat alles hier prima afgehandeld is. Jouw chef zal ook worden vervangen. Niemand wil zich vrijwillig wagen aan dit soort geweld. Jij laat mij hier mijn zaken doen en ik beloof je, ik geef je mijn woord, dat je nooit meer last van me krijgt.'

Ik bijt mijn kiezen stevig op elkaar. Ik kan niet helemaal bevatten wat hij van mij vraagt. Er speelt van alles door mijn hoofd en het verbaast me dat hij haar naam niet eens genoemd heeft. Zou hij dan echt dit alles alleen maar gedaan hebben om mij zover te krijgen om eindelijk het allenrecht te hebben en aan het hoofd te komen?

'Dat is alles?' vraag ik toch nog even voor de zekerheid.

'Niet genoeg? Lijkt me een mooie deal na al die jaren dat ik je hier heelhuids doorheen heb weten te slepen. Jij beseft maar al te goed dat zonder mijn bescherming jullie er niet meer zouden zijn geweest.'

Hij maakt zich nog breder dan hij is.

Ik kan alleen knikken. Wij wisten bij de corps maar al te goed waar wij alles aan te danken hadden. Ik heb hem niet voor niks Anna toevertrouwd. Ook al kennen wij elkaar onder deze omstandigheden, en weet ik dat hij een rascrimineel is, ik weet ook dat zijn woord telt. En dat ik hem op zijn woord kan vertrouwen.

Ik steek mijn hand naar hem uit. Als het niet hier in Mexico is, kan ik er wel voor zorgen dat ik elders mijn heil ga zoeken. Als ik maar niet terug hoef naar Nederland. Alles wat hij me vraagt kan ik ook telefonisch of via Isabella voor elkaar krijgen.

Hij omklemt mijn palm met zijn immens krachtige handen en kijkt me strak in de ogen aan.

'O, nog één klein detail.'

Mijn blik verscherpt. Al mijn vertrouwen in een goede afloop verdwijnt tussen ons in.

'Anna is vanaf nu van mij.'

Wordt vervolgd.