Anna Karolina #340: er kan er maar één winnen

Op het moment dat je vecht voor je geliefde, voor je eigen leven, voor je toekomst, lijkt niets verder te bestaan dan je tegenstander en je eigen inzicht.

Alejandro toont zijn tanden en spuugt zijn laatste menselijkheid naast mijn schoenen. Hij gaat me breken. Qua kracht zal hij het altijd van mij winnen, maar ik moet slim zijn. Het is een dans en met de juiste passen kan ik hier als winnaar uit komen. Zijn gewicht zal zijn Achilleshiel blijken.

'Doe nu maar niet zo dom en ga akkoord. Je weet dat je dit niet kunt winnen.'

Weet je wel wat je van mij vraagt?'

'Ja. Ik vraag je om afstand te doen van haar. Waarom zie je niet in dat ze je bedrogen heeft? Waarom doe je nog moeite voor iemand die je verraden heeft? Is ze daadwerkelijk je leven waard?'

'Dat kan ik net zo goed ook aan jou vragen.'

'Ik heb nooit van kuise, goede vrouwen gehouden. Dat weet je.'

Hij lacht wreed. Wat is dat toch met die klootzakken en hun magnetische aantrekkingskracht op vrouwen. Je zou denken dat geen een weldenkende vrouw zal vallen voor dit soort brute kracht. Maar het lijkt bijna een natuurwet. Ze kruipen erop, laten zich inpakken en verleiden. En dan bedenk ik me, dat ik precies zo ben, was, me voorgedaan heb. Dit kan niet komen als een verrassing. Anna is met mij de mist ingegaan toen ze nog met Daan was. En toen was ik de bad boy en hij de goedzak. Als karma bestaat, dan bijt ze me nu wel erg hard in mijn reet.

Ik glimlach als boer met kiespijn, klem mijn hand vaster in de zijne en begin met alle kracht te trekken. Verrast door mijn actie struikelt hij bijna, maar laat zich als een lompe homp spier in het rond draaien. Het lijf knalt tegen een ladekast en laat mijn arm los. Ik zie kans om de deur te openen, maar hij heeft me beet bij mijn enkel en sleurt me terug onder zich. De kandelaar die op de kast stond ligt voor het grijpen en in een reflex grijp ik ernaar en sla het op het lijf van Alejandro.

Zijn greep laat los. Ik ren naar buiten. Het kan niet dat ik hem volledig uitgeschakeld heb. Het heeft me in het beste geval een paar minuten voorsprong opgeleverd. Ik moet zo snel mogelijk hier weg. Ongezien, dat wel. Ik heb mijn begrafenis zonet ondertekend en als de mannen van Alejandro erachter komen wat zich hier zonet heeft afgespeeld ben ik zo goed als dood.

Ik zie zijn motor staan, ren snel terug, zoek in zijn zakken naar de sleutel, neem zijn mobiel mee en bij het horen van zijn gekreun beuk ik er nog een flinke schop achteraan. Deze man hoeft maar één telefoontje te plegen en ik ben mijn leven niet zeker.

De motor start en ik rijd weg. Even slip ik, want dat ik op een Harley heb gereden is ook alweer wat jaren geleden en het ding is net zo log als zijn eigenaar. Het zand blaast in mijn gezicht. De zon schroeit op mijn huid. De komende uren zijn cruciaal. Ik wilde hem er niet bij betrekken, maar nu kan het niet anders. Ik rijd richting de boerderij die ik me nog van vroeger herinner. Het is een rit van ongeveer anderhalf uur. Eenmaal daar zal ik een plan maken en moet ik ervoor zorgen hier het liefst vanavond nog weg te zijn.

Dorstig en vol adrenaline kom ik aan op bestemming. Alles lijkt hetzelfde, ook al prijkt er een andere naam boven de winkel die vroeger eieren, melk en honing als aanbod had:

Gina's jewels lees ik en loop haastig naar binnen. Het ruikt er naar wierrook en witte salie. Bah, altijd al een hekel gehad aan dit soort vage geuren. Ik voel me misselijk worden en begin te draaien. Ik moet drinken. Water. Ik ben totaal uitgedroogd. Nog net voordat mijn hoofd de vloer raakt zie ik een lange jurk, een vrouwelijke gedaante en een zachte glimlach.

Wordt vervolgd.