Wat is er nou fijner dan je volledig onderdompelen in een liefde? Het commentaar dat bekende single vrouwen als Sylvie Meis of Bridget Maasland over zich heen krijgen als ze een nieuwe liefde hebben, is vaak hetzelfde: 'O ja, nou dit is hem zeker weer hoor, de ware!' Terwijl, heel veel mensen beginnen toch aan een nieuwe relatie met de gedachte: dit is het? We schreeuwen dat nu eenmaal graag van de daken. Of vanaf een bank, zoals Tom Cruise bij Oprah Winfrey.

Dat gezegd hebbende: er zit ook een keerzijde aan zo'n grenzeloze liefde. Namelijk dat je jezelf erin verliest. In het verleden heb ik me weleens in allerlei bochten gewrongen om me aan iemand aan te passen. Ik had eens een vriendje dat vaak tot diep in de nacht feestte en dan alles deed wat God verboden heeft. Maar daar was, gezien onze leeftijd toen, helemaal niets mis mee. 

Maar deze, wellicht ietwat té, Voorzichtige Vera trok dat op sommige gebieden niet, dus verzon ik dat ik zelf op pad ging met vriendinnen en daarom niet meer altijd met hem mee kon. In werkelijkheid keek ik op zulke avonden in mijn badjas op de bank een film. Ik kleedde me om een uur of twee 's nachts slaapdronken aan en als hij dan stuurde dat hij naar huis ging, zei ik dat ik ook net pas ergens naar buiten stapte en dat we dan net zo goed nog naar elkaar toe konden fietsen om samen te slapen. Dit alles deed ik alleen maar uit onzekerheid omdat ik bang was dat-ie ergens anders dan thuis belandde, en omdat ik destijds geloofde: als je echt bij een jongen wil zijn, moet je je gewoon aanpassen aan hem. Natuurlijk was dat onzin. Want als een grenzeloze liefde 'jezelf te veel aanpassen' betekent en er ongelijkwaardigheid is, dan is dat geen goede basis voor een relatie. 

Zo grenzeloos en als een kip zonder kop heb ik me niet in de relatie met Marco gestort. Maar ik moet zeggen: we hebben wel héél lang warmgelopen. Ik ken hem al vanaf mijn vijftiende, uit Limburg, en zag hem daarna, zo'n twintig jaar geleden, op het Marie Heinekenplein in Amsterdam zitten en dacht: hé, dat is Marco uit Venlo. Ik zei: 'Ken jij mij nog? Ik ben het zusje van Roger, die bij jou in de kroeg werkte vroeger.' Hij wist het nog, maar had geen idee dat ik hier woonde en wat ik precies deed: hij woonde een tijd in het buitenland en had hier in Nederland al een tijd geen tv. We raakten aan de praat en aan het einde van ons gesprek gaf ik hem mijn nummer. Tot grote verbazing van mijn vriendin Anouk, die toen we wegliepen zei: 'Oké, dit is heel raar, want jij bent niet per se open en snel met dit soort dingen, eerder een oester. Waarom kreeg die gast jouw nummer zo snel?' Ik had er geen antwoord op. 

Het duurde nog ruim een jaar voordat Marco belde en we een hapje gingen eten bij een Italiaan. Hij had al jaren een vriendin en ik net een nieuwe vriend, dus het waren gewoon twee mensen die in Amsterdam een Limburgs onderonsje hadden. Ik kende ook zijn ex, de moeder van zijn kinderen, en gezien hun goede band met elkaar hadden we het onder andere over haar en hun drie kinderen. Zelf raakte ik niet uitgepraat over mijn kersverse vriend en Marco gaf zelfs nog tips voor romantische vakantieadressen. Maar ik weet ook nog goed dat ik aan het einde van de avond naar buiten liep en dacht: shit, dit zal maar je man zijn. Ik was zo onder de indruk van hem dat ik mijn beste vriendin Anne-Marie erover uit bed belde. 

Weer driekwart jaar later appte Marco, zijn naam verscheen op mijn scherm. Ik wist dat hij nog met zijn dochter naar mijn musical Beauty And The Beast wilde komen, dus dacht dat het daarover ging. Ik opende het bericht en las: 'En toen op een regenachtige herfstdag in september was je ineens vrijgezel...' Ik stond in de bus op weg naar het Circustheater in Scheveningen en zakte door mijn benen. Carlo Boszhard, die De Kandelaar speelde, en Ger Otte, die de rol van De Klok vertolkte, zeiden meteen: 'Hier moet je iets mee.' Maar ik dacht: nee, Klok en Kandelaar, natuurlijk moet ik hier niets mee, ik heb een vriend. Dus ik stuurde alleen terug: 'O, wat naar, heel veel sterkte.' Maar er was wel degelijk iets getriggerd. 

En ja, al snel was er geen houden aan en vonden Marco en ik elkaar echt. We dachten daarna allebei: dit is niet zomaar iets. Maar omdat we beiden vers uit een relatie kwamen, duurde het toch even voordat we ons echt over konden geven aan de liefde. Dan zei Marco: 'We zien wel waar het heengaat' en antwoordde ik uit zelfbescherming: 'Ja joh, we zien wel.' Het was op een tripje naar Florence dat we tijdens een nacht in een hotel eerlijk tegen elkaar durfden te zeggen: 'Niks we zien wel, ik weet het zeker!' Het was zo fijn om dat uit te spreken. Ik hoefde me niet aan te passen, me niet te wringen in een rol die mij niet paste en wist: dit is dus hoe een relatie hoort te zijn. En als je dit onder een grenzeloze liefde verstaat, dan gun ik die iedereen.